#BobEzrin - Peter Gabriel - Solsbury Hill (1977)
Eén van de meest succesvolle producers van de jaren zeventig, de canadees Robert Alan Ezrin aka Bob Ezrin, krijgt deze week van ons alle aandacht.
Bob Ezrin hielp Peter Gabriel bij de lastige transitie van Genesis richting supersolocarrière. Hij was zeer gretig om met Gabriel samen te werken nadat hij hem in de herfst van 1976 had zien openen voor Lou Reed, waarbij hij tegen zijn vrouw zei: “I wanna meet that kid with the flower on his head!”
Gabriel wou absoluut als een individueel talent erkend worden. Ezrin in Classic Rock: “Peter is a larger-than-life personality. Even though he presents in a fairly gentle, humble way, there’s so much fire, energy and creativity. There are many different personalities in there that he has to be able to let out. The only way for him to do that without constraint was to leave Genesis and do it on his own.” De producersoplossing bestond er vooral in om een zeer sterke groep muzikanten te verzamelen waaronder gitaristen Steve Hunter en Dick Wagner en bassist Tony Levin: “They were like The Dirty Dozen – each of them was a psychopathic expert in their particular field of destruction. It felt like letting the crack criminals out of prison and putting them together in a gang for the Big Job. Peter said: ‘Well, could I at least have one Brit?’ So he brought in Robert Fripp, which was great. Fripp was a totally buttoned-down English gentleman with these American wild men, yet they all got on very well. Peter stayed with many of them for years afterwards.”
Van dat ogenblik af waren de studiosessies een stuk gemakkelijker voor de meesten? maar niet voor Gabriel die niet onmiddellijk kon wennen aan de Noord-Amerikaanse, assertieve benadering om dingen op tijd en binnen het budget af te leveren, terwijl Gabriel in de experimentele fase meer tijd en armslag verlangde om dingen uit te proberen. Hij vond met dit team in ieder geval nieuw vertrouwen en branie en schudde de verlegenheid van zich af: “He had to learn to shout to get through to us. There were just so many characters in their own right involved.”
Solsbury Hill is de sleuteltrack van het solodebuut. Een majestueuze opening met akoestische gitaar over de vlucht uit Genesis richting vrijheid, uit de ongebreidelde bizarheid die die arrangementen en composities met zich mee brachten. Hij kreeg de inval voor de song na een concert van Bruce Springsteen en hij beschrijft The Boss in de eerste vers als een “eagle (who) flew out at night”. In tegenstelling tot de meeste andere songs op de plaat is het een sprankelend popfolknummer in majeur. Elegant zelfs.