Bob Dylan - 'The 30th Anniversary Concert Celebration'
Achtergrond
"Time is a jetplane, it moves too fast." Het zijn Dylans eigen woorden, ergens op Desire uit de verre, voor ’s werelds invloedrijkste rockartiest avontuurlijke jaren zeventig. Wij dachten spontaan aan dit vers toen enkele weken geleden de reissue werd gemeld van ‘The 30th Anniversary Concert Celebration’, een concert dat, zoals de naam het al aangeeft, in 1993 in het Madison Square Garden werd georganiseerd om de toen reeds dertigjarige carrière van Bob Dylan te vieren. De fine fleur van de rockplaneet tekende dan ook maar al te graag present op dit indrukwekkende Bobfest. Het was voor iedereen "a pleasure to be there". Dat werd tot in den treure herhaald.
Het programma bleek avondvullend en vol respect, met voor elk wat wils gebracht door artiesten van het meest diverse pluimage en ondersteund door een exquise concertband onder leiding van G.E.Smith. Kris Kristofferson was zowat master of ceremony en zag een vloed van jonge en toen ook al iets ouders artiesten zijn uiterste best doen om Dylans oeuvre tegelijk te eren en min of meer naar eigen hand te zetten. Uit zowat alle genres die er toe doen zaten er vertegenwoordigers in het programma. Kwestie van niemand voor het hoofd te stoten. En commercieel knap gezien natuurlijk maar ook niet meer dan evident vanuit het muzikaal historisch belang dat het corpus celebrationis voor de wereld betekend heeft en dat nog steeds doet.
Stevie Wonder zorgde met een wat verwachte maar niettemin soulvolle versie van Blowin’ In The Wind voor een eerste hoogtepunt. Woodstockoverlevende Richie Havens teisterde heerlijk zijn gitaar op Just Like A Woman terwijl The O’Jays met Emotionally Yours illustreerden dat Dylannummers zelfs een Phillysoundversie kunnen overleven. Jong geweld – wij spreken ondertussen van ruim twintig jaar geleden – zette er zijn voet naast de groten, allen in volle bewondering voor Bob. Eddie Vedder en Mike McCready, de historische kern van Pearl Jam, kwamen heel dicht bij Dylans eigen oerversie van Masters Of War terwijl in The Times Are A-Changin’ Tracy Chapman zich ontpopte tot een jonge Joan Baez (Waar zat deze grand lady trouwens?) en toonde daarbij in al haar zwarte trots dat "The times" inderdaad veranderd waren. Countryyoungsters Mary-Chapin Carpenter, Rosanna Cash en Shawn Calvin mochten potpourrigewijs samen vocaal stunten in het vrolijke You Ain’t Goin’ Nowhere. Johnny Winter – hij scheen toen nog te leven – joeg een spetterende versie van Highway 61 Revisited door de boxen.
Verloren gems zaten er toen ook al tussen: Ron Wood bracht Seven Days, op een blauwe maandag kwansuis door Bob aan Ron gegeven en nadien zowat het enige nummer waarmee Wood zelf ooit airplay gekregen heeft. Lou Reed had daarvoor al zijn weerbarstige tanden in het hoogst onderschatte Fool Of Pride gezet.
En het rijtje big names werd nog duizelingwekkender: Johnny Cash en June Carter vulden – vrij letterlijk zelfs – het podium. Maar geleidelijkaan werd het echt drummen on stage voor een selectie heren die allemaal stuk voor stuk forse en beschermde hoofdstukken uit de rockgeschiedenis vertegenwoordigen. Neil Young plooide zich te pletter rond zijn gibson in All Along The Watchtower; Eric Clapton deed iets moois met Don’t Think Twice, It’s All Right; The Band, gehalveerd ondertussen maar toch hyperverwacht, bracht het onderschatte When I Paint My Masterpiece terecht terug onder de aandacht; George Harrison rockte very distinguishedly In Absolutely Sweet Marie. De laatste rechte lijn werd ingezet door Tom Petty and The Heartbreakers en Roger McGuinn, heren van stand die vaak met Bob zelf getoerd hebben en wiens carrière zonder hem niet zou geweest zijn wat ze geworden is.
Op zo’n avond wacht iedereen natuurlijk enkel en alleen op de meester himself. Er was al een hele avond in alle toonaarden, in alle tempo’s, in alle volumes gezongen maar "Nobody sings Dylan like Dylan". Een publiciteitsslogan uit de vroege sixties maar na dertig jaar nog even pertinent, zo bleek overduidelijk. Het dient gezegd : Dylan zelf schittert zelden of nooit in zulke exercities – denk maar aan de desastreuze afsluiter van Live Aid ergens in 1985. Deze keer echter klonk het best behoorlijk: It’s Alright, Ma (I’m Only Bleeding) is een monument dat haast nooit gecoverd wordt want niemand zingt dus zoals hij. Knockin’ On Heaven’s Door werd een collectieve afsluiter en toen deed Dylan dat nog eens helemaal alleen over met de mooie ballade Girl From The North Country.
Dat alles wisten we dus al ruim twintig jaar geleden. Ondertussen is er wel wat gebeurd. Niet alleen zijn er een serieus aantal sterren uit die tijd reeds naar de rock-'n-rollhemel vertrokken – ze worden in de inlay eerbiedwaardig opgesomd – maar Bob Dylan is nadien ook nog een flinke tweede (of is het derde) leven begonnen. ‘Time out of Mind’ zat nog in zijn pen, zijn 'Never Ending Tour' was in 1993 amper begonnen en dondert anno 2014 nog onverminderd door. En bovendien blijken de regelmatig verschijnende volumes van zijn ‘Bootleg Series’ het commercieel wel erg goed te doen. "Let’s surf the wave", denken record company executives dan wel eens. En nu dus ook voor deze Deluxe Edition van het ‘30th Anniversary Concert Celebration’. Zo’n Deluxe Edition wekt altijd wel wat verwachtingen maar, eerlijk is eerlijk, deze keer maakt men zich er bij Sony Columbia toch nogal gemakkelijk van af. Enkele extra bladzijden liner notes en twee extra songs, één per cd en dan nog van de rehearsals: een versie van Don’t Think Twice door Clapton, dat we al tijdens het concert zelf hebben gehoord en, ook al van de rehearsals, een breekbare door vooral piano gedragen I Believe In You van Sinead O’Connor. That’s it, folks.
Desalniettemin niet getreurd. Het geheel blijft majestueus. Degenen die de opnames destijds niet hebben aangekocht kunnen gerust zijn: ze hebben moeiteloos de tand des tijds doorstaan. Voor de jonge Bobcats is het een mooie aanvulling van de collectie. Echte diehards hebben natuurlijk de vorige cd’s al lang in de kast. Als ze groot genoeg is, kan deze Deluxe Edition er best nog wel bij, maar ze moeten er geen muren voor uitbreken.