Bob Dylan - 'Another Self Portrait'

Achtergrond

Geen soloartiest waarvan er zoveel demo’s bestaan als van Dylan wellicht, maar toch loont de officiële ‘Bootlegserie’ ­­– die ondertussen al tien delen telt en zijn twintigste verjaardag viert – meer dan de moeite waard. Ook voor niet-fans van de “Big Bubba of Rebellion” zoals de Meester zichzelf ooit noemde.

Het tiende deel in deze serie, ‘Another Self Portrait’ zet het meest controversiële album – naast ‘Bringing It All Back Home’ – van Dylan in de kijker. Toen ‘Self Portrait’ in 1970 uitkwam vertolkte de bekende journalist Greil Marcus van Rolling Stone Magazine de vertwijfeling van velen met de legendarische woorden: “What is this shit!”

Diezelfde Marcus schrijft nu in het cd-boekje een uitgebreide ode en kadert het oorspronkelijke album in zijn tijdsgeest. Het is één van de vele pogingen want Dylan zelf gaf in verschillende interviews destijds ook verscheidene verklaringen voor de plaat vol covers.

Volgens Marcus bereikte Dylan tussen ‘Blonde On Blonde’ uit 1966 en ‘John Wesley Harding’ uit 1969 de status van legende ook al verdween hij van de radar  – deels vanwege een ongeval - en weigerde hij zelfs op te treden op Woodstock. In plaats daarvan nam hij met The Band de ‘Basement Takes’ op (daarvan haalde één song deze compilatie: Minstrel Boy).

Om op te warmen speelde Dylan regelmatig oude folksongs en nummers van anderen en in 1970 probeerde hij samen met gitarist David Bromberg en pianist Al Kooper zijn nieuwe studio uit en besloot te rommelen met dat materiaal. Een paar dagen later hadden ze een boel opnames gemaakt, soms verschillende versies van dezelfde songs.

Dylan kwakte een deel daarvan op het dubbelalbum ‘Self Portrait’, maar de rest raakte in de vergetelheid tot Sony ze in de archieven herontdekte samen met demo’s voor ‘New Morning’, dat slechts vier maanden later verscheen en een paar live-opnames uit 1969.

Dankzij de moderne mixtechnieken klinken sommige van de tracks op ‘Another Self Portrait’ beter dan de opnames van drieënveertig jaar geleden, ook al zijn de meeste uitvoeringen soberder dan de originele. Dylan experimenteert met zijn stem en kan meer kanten uit dan je ooit vermoedde en ook het pianospel van Kooper tilt het niveau van deze plaat tot in de muziekhemel.

Al vanaf opener Went To Meet The Gypsy  worden je knieën week en zit er niets anders op dan vanuit de sofa het hele album uit te zitten. Hoe is het mogelijk dat dit restjes en niet goedgekeurde versies zijn? Klonken ze destijds te goed voor het statement dat Dylan wilde maken?

De lijst van parels is (in deze vijfendertig songs tellende verzameling) te lang om op te sommen, maar als je ergens wil beginnen, is Spanish Is The Loving Tongue geen slechte keuze.

De tweede cd eindigt toepasselijk met een demo van When I Paint My Masterpiece. Destijds waren de critici misschien niet rijp voor ‘Self Portrait’, maar vandaag kunnen we zonder blozen stellen dat dit een meesterwerk is.