Blu Acid

Achtergrond

Recht uit “the South”: Blu Acid. Louisiana is een veelbelovende woestijnband rijker dankzij hun debuut ‘Lenox Avenue’. Dit duo (een dj, die stopte met school, en een bluesvetereaan die elkaar ontmoetten in een daklozentehuis) noemde de plaat naar hun eigen straat en vonden en plus ook een eigen genre uit: toxic guitar noir.

Met jamdemo’s die ze opnamen op een gevonden 4-track in de kelder van het tehuis vingen ze de aandacht van Deaf Dog Records. Die schotelde hen een contract voor en met het voorschot kunnen ze nu een huisje huren op Lenox Avenue.

Green Sally Up heeft wat weg van Pixies, al gaat het er hier iets ruwer aan toe. De vocoderbox en geniaal-in-al-hun-eenvoud-gitaarpartijen teleporteren je zo naar Texas. Het aanstekelijke geklap doet dit lied swingen. Aan het eind worden er zowaar nog blazers toegevoegd. Omdat het kan.

A Lie komt binnen geëchood en brengt de harmonica mee. Reverb op de zang belet niet dat het lied wel redelijk snel uitblust. Reminitions lijkt wel een imitatie van een gestript Black Keys-nummer. Een extra melodietje verzinnen had misschien geen kwaad gekund, al zijn we dan aan het muggenziften.

De cover van oerjazzklassieker Harlem Nocturne doet voor het eerst wat al eerder had gemogen: het tempo eruit halen. Vaak leunen ze tegen de stonerrock aan, iets waarvan enkel de pitch van hun spel hen weerhield. Yes Ma’am houdt dezelfde lijn aan en sleurt er terug ouderwetse blazers bij. Subtiele stiltes en slepende partijen zorgen voor meer essentie. Maar eigenlijk klinkt het gewoon beter dan wat deze woorden kunnen uitdrukken.

Tom Devil volgt tot slot hetzelfde plan. Het ontdekkingsproces der vocale samples doet leuke dingen met deze nummers, waardoor de focus naar het instrumentale gaat.

Hou dit duo in het oog.