Blodwyn Pig - 'Pigthology'
Achtergrond
Waar vakanties al niet goed voor zijn. Een mens begint zijn rommel op te kuisen en ergens in een vergeten hoek vindt hij zowaar een verloren gelegde cd. Vlug opzetten die handel dus, en luisteren naar ‘Pigthology’ van Blodwyn Pig. Sommige lezers zullen nu misschien het voorhoofd fronsen en een niet eens goede grap beginnen te vermoeden. Wel, daar is niets van aan.
Niet alleen de cd was vergeten, de groep ondertussen ook al. 'Pigthology' is niets anders dan een compilatie van een aantal opnames uit de late jaren zestig en vroege jaren zeventig, die Mick Abrahams, destijds fulltime gitarist bij Jethro Tull, de band rond kabouter Ian Anderson die in de seventies menige studenten-td van dansmuziek voorzag. In zijn vrije tijd had Abrahams kennelijk voldoende inspiratie om op geregelde tijdstippen een eigen repertoire bijeen te schrijven. Dat leidde naar enkele studio- en live-albums. Succes was er helaas niet weggelegd voor hem.
Om God weet welke reden werd in het begin van 2014 dan deze compilatie uitgebracht. Geen best of – what’s in a name, trouwens – gewoon een aantal radio-opnames, homerecordings, outtakes en nog van dat leuks. Wij hopen dat Abrahams nu niet te veel rekent op een massale verkoop van zijn cd want dat is onwaarschijnlijk. Niettemin, puur archivarisch gezien, is dit een niet oninteressant document.
Van bij de eerste maten valt meteen op dat we hier met echte seventiesrockers te doen hebben. Op een gitaarriff meer of minder wordt er namelijk niet gekeken, men mept flink op de drums en zowat elk instrument mag op tijd en stond soleren. Aangezien het hier vrienden van Anderson betreft, passeren in het solohoekje ook instrumenten die je niet meteen verwacht bij rock-'n-roll als viool en fluit.
Maar who cares? Het bonte gezelschap heeft zich ongetwijfeld geamuseerd. In de microfoon wordt stevig gezongen, zelfs geschreeuwd. Af en toe wordt er wat gas teruggenomen voor weer zo’n ballad als destijds noodzakelijk was op elke kant van een elpee. Dear Jill moet in dat genre zeker niet blozen naast bekendere nummers van zielsverwanten als Procol Harum en Moody Blues.
De blues, soms in een trage bewerking, soms neigend naar zwaardere versies, blijft dan nog over als de stevige kern van Blodwyn Pigs muziek. Toch is het gezelschap van meerdere markten thuis en bezochten ze kennelijk allemaal tijdens de repetities en soundchecks. Monkinit is funky en instrumentaal, net als Cosmogrification – de titels klinken trouwens ook erg seventies – terwijl Drive Me en Sly Bones best als speedy rock worden gelabeld. Soms is er een tekst maar aangezien het vaak om jamsessies lijkt te gaan, zitten er toch ruim voldoende instrumentale stukken tussen.
Is 'Pigthology' een nog relevante plaat anno 2014? Wij vrezen van niet. Niettemin kunnen grijzende nostalgici uit de jaren zeventig toch nog een leuke ontdekking doen met deze zeer spontaan klinkende compilatie.