#Bkantopwaardering - The Smiths - How Soon Is Now? (1984)
In deze streamingtijden moet je ongeveer elke jongere onder pakweg vierentwintig uitleggen wat een “B-kantje” is. En dan nog zullen ze achteloos de schouders ophalen. Voor ons fossielen was het B-kantje nochtans een belangrijk item, want voor menig artiest was het de plek waar ze lichtjes of verregaand het experiment konden aangaan of even links van het geëffende pad konden wandelen. En soms, heel soms, bleek de keuze van de A-kant van de single simpelweg de foute, ging de massa voor het ommekantje en maakte het de B-kant tot de echte hit.
Jawel, een B-kantje. Misschien wel de meest magistrale Smiths-song ooit en dat is al geen klein bier in de magistrale backcatalogue van het Manchesterviertal.
In 1984 wisten Morrissey en vooral Marr geen blijf met de creativiteit en de gemiddelde output van een lp om de twee jaar was te simpel. Zij deden liever één lp per jaar en dan nog tussendoor twelve inches met extra nummers, die niet op de lp stonden of verzamelaars met extra nummers die evenmin op de lp’s stonden. "Less is more", was niet weg gelegd voor The Smiths. Zij hielden meer van het debiet van de gemiddelde sixtiesgroep, die zich ook niet hielden aan de wetmatigheden van de industrie die de tijd wou nemen om de dingen “te promoten”.
Maar toch, How Soon Is Now? als B-kantje posteren op de single met William, It Was Really Nothing, faut le faire! Een A-kant if ever there was one, maar de platenfirma was niet overtuigd. Eens de single uit was, was er dan weer geen houden aan en de status van de B-kant ging al heel snel door het glazen plafond om een absolute cultstatus te verwervan als quintessentiële Smiths.
Ook Johnny Marr beschouwt het vandaag nog altijd als hun "most enduring record" over zanger Morrisseys legendarische verlegenheid en sindsdien is het dan ook een anthem voor de asocialen. In tegenstelling tot vele andere Smiths-songs was dit een complexe productie waarover Marr in Guitar Magazine verklaarde: "I wanted it to be really, really tense and swampy, all at the same time. Layering the slide part was what gave it the real tension. The tremolo effect came from laying down a regular rhythm part with a capo at the second fret on a Les Paul, then sending that out in to the live room to four Fender Twins. John was controlling the tremolo on two of them and I was controlling the other two, and whenever they went out of sync we just had to stop the track and start all over again. It took an eternity."
Over de atypische lange intro verklaarde hij aan Rolling Stone: "I wanted an introduction that was almost as potent as Layla (Derek And The Dominos). When it plays in a club or a pub, everyone knows what it is. We installed red lightbulbs in our London studio to create the perfect atmosphere to record this song in." En Morrissey leende de tekstlijn "I am the heir to nothing in particular" van de negentiendeëeuwse roman 'Middlemarch' van George Eliot. Grappig ook: producer John Porter verstond de openingslijn verkeerd en dacht gehoord te hebben: “I am the sun / I am the air” en antwoordde: "Ah, great, a song with the elements!"
The Smiths, ook legendarisch voor het weigeren van het maken van muziekvideo’s, maakte een uitzondering voor hun US-label Sire, waarbij Paula Greif, die ook verantwoordelijk was voor het artwork, de opdracht kreeg: "Find some performance footage and put a girl in it." Ze vond beelden van een optreden in Leicester in 1984 en mixte die zonder inbreng van de groep met een dansend model. Morrissey haatte de video en vertelde in Creem: "It had absolutely nothing to do with The Smiths. Quite naturally we were swamped with letters from very distressed American friends saying, 'Why on earth did you make this foul video?' And of course it must be understood that Sire made that video, and we saw the video and we said to Sire, 'You can't possibly release this... this degrading video.' And they said, 'Well, maybe you shouldn't really be on our label.' It was quite disastrous."
Maar de song blijft na al die jaren pal overeind, startend als een B-kantje. Tsssss.