#BillyBraggKiest – Ronnie Lane – Stone (1974)

Als Billy Bragg uit de soloplaten van leden van The Faces een favoriet mag kiezen, dan gaat hij voor Ronnie Lane’s Slim Chance. De buurjongen, die Billy Bragg gitaar leerde spelen, was geobsedeerd door The Faces, en beschouwde het vertrek van Rod Stewart naar Amerika dan ook als puur verraad. Nadat bassist Ronnie Lane voor de tweede keer een frontman had zien vertrekken (Steve Marriott deed het Stewart al voor bij The Small Faces) zocht hij het platteland op om daar zijn carrière verder te zetten met begeleidingsband Slim Chance.

In zijn songs koppelde Lane zijn voorliefde voor country standards en music hall aan een heerlijk Engels pastoraal gevoel voor humor. Dat leidde tot originele en prachtige muziek zoals het ingetogen juweeltje Stone, een speelse ode aan reïncarnatie. Heel toepasselijk is dan ook dat de song tijdens Lanes loopbaan een paar keer werd herwerkt en opgenomen. Maar welke versie je er ook bijneemt, het nummer blijft altijd overeind.

Stone stond eerder al op de debuutplaat van Faces (met Lane als leadzanger) en zou dus vier jaar later ook op ‘Ronnie Lane’s Slim Chance’ belanden. Daartussen, in 1972, nam Lane samen met Pete Townshend van The Who nog een andere versie op. Die kreeg de toepasselijke titel Evolution mee, en verscheen op Townshends solodebuut ‘Who Came First’. Dat de mayonaise wel pakte bleek vijf jaar later, toen het duo de plaat ‘Rough Mix’ uitbracht, waarop de pakkende riff van Give Me A Penny (van hetzelfde album) opdook in de song Annie.

Alweer een wijze keuze dus van Billy Bragg, maar ook wij bevelen deze ‘Ronnie Lane’s Slim Chance’ warm aan. En als u ook eens wil horen hoe Lane op onnavolgbare wijze de geest van het Britse platteland wist weer te geven in zijn muziek, luister dan zeker ook naar The Poacher van Slim Chance-debuut ‘Anymore For Anymore’, waar ook het Schotse folkrockduo Gallagher and Lyle aan meewerkte.