Big in Belgium
Als je een uurtje naar de radio luistert, heb je al gauw een shortlist met de grootste santen in eigen land. Maar welke bands breken ook potten (en harten) in de rest van wereld? Tijd voor een anekdotische rondreis.
Ooit lachte een Indonesische douanebeambte ons toe toen hij "Kingdom Of Belgium" op ons paspoort zag. Er volgde een reeks namen die bij ons helaas geen lichtje deden branden. Bij nader inzien kende de man in tegenstelling tot onszelf alle spelers van Anderlecht (met oosterse tongval). We wachten op de dag dat een douanebeambte ons aanspreekt over Belgische bands.
Op een roedel Eurodance en Adamo na, blijven we toch vooral bekend voor bier en chocolade. Maar toch, bands als Hooverphonic, dEUS en Amenra hebben overal in Europa wel een zekere fanbase. Zo herinneren we ons de vraag van een nieuwe Portugese collega: "Ken jij dEUS?". "Umm, ja, natuurlijk". "Ik vroeg het hier al aan tien Belgen en jij bent de eerste!". Bleek dat de man ooit naar Antwerpen was afgereisd in de hoop het repetitielokaal van dEUS te vinden (tevergeefs). Anderen moeten het, eens voorbij de grens, met een fractie van het publiek in de Belgische zalen stellen. Een aantal jaar geleden speelde Balthazar gratis(!) in een café in Esch-sur-Alzette. We telden twintig aanwezigen, inclusief tien Belgische expats en de bandleden. Diezelfde week stonden ze twee keer in een uitverkochte AB.
Onderweg pik je ook al eens iets op. Het aantal exotische of minder exotische landen waar we op de autoradio al Marina van Rocco Granata hoorden, kunnen we niet meer op één hand tellen. In een tankstation ergens tussen Trois-Rivières en Québec-stad stootten we in 1998 op een bordkartonnen Helmut Lotti ("Ja, die speelde hier vorig jaar in het park. Het was vol. En de dag erna speelde Godspeed You Black Emperor!", gaf onze lokale kennis nog mee).
Al even vreemd was de uitgebreide reportage over het Sfinksfestival in Boechout op een Amerikaans radiostation tijdens een nachtelijke rit doorheen Wyoming of Idaho. En, on a lighter note, het was ook schrikken toen we in een platenwinkeltje in Tallinn zagen dat een volledige wand werd ingenomen door de cd 'Chances' van Sylver (van de schrik kochten we zelfs een exemplaar).
Om af te sluiten: in de jaren negentig geraakten we virtueel bevriend (IRC!) met een Canadese die een radioshow had in Montréal. Het was een beetje de omgekeerde wereld toen zij ons een promo-single toestuurde van een Belgisch nummer dat ik echt moest horen. Het bleek één van de vele gedaantes van Rudy Trouvé te zijn. Vierentwintig jaar later vinden we A Little Is Not Enough van Gore Slut nog steeds een steengoede song.