Best of Belgian Garage Mania! Volume One
Achtergrond
Starman Records is een vrij nieuwe platenmaatschappij, die zich voornamelijk focust op verzamelalbums. Nu brengt het ‘Best Of Belgian Garage Mania: Volume One’ uit, een verzameling vol Belgische garagerock uit de jaren negentig.
Die muziek komt uit het archief van Boom!, een groot, onafhankelijk platenlabel dat werd opgericht door JP Van, die hier ook een fonkelnieuwe track levert. Volgens het boekje staat de plaat vol onbekend sixtiesgeluid uit de garages van ons Belgenlandje. Met The Spanks als meest gekende band moet je je inderdaad niet aan Ultratoppers verwachten.
Ondanks de noemer garagerock, is 'Garage Mania' een vrij gevarieerd compilatiealbum. Naast de meer klassieke garagerock van onder andere The Blues 5 en The Inlaws herbergt de cd ook heel wat erg psychedelisch materiaal als My House Is A Zoo van Soap Eaters. Het scherpe, door The Cramps geïnspireerde geluid van The Pink Flowers krijgt hier eveneens een plek. Ondanks het assortiment aan subgenres hangt het geheel mooi samen, is het geen lukrake verzameling van losse songs. De verschillende stijlen zijn mooi verdeeld over de plaat zodat het evenwicht bewaard blijft.
Trouw aan hun voorbeelden bulken de teksten van de vrolijke nonsens en prettig gestoorde flarden. Drie akkoorden, bluesschema’s, wahwahs en simpele, opzwepende gitaarsolo’s vliegen je rond de oren. En zo hoort het ook op een verzamelaar als deze.
Er staan een pak goede nummers op deze verzamelaar. Een uitschieter is ongetwijfeld het eerder vermelde My House Is A Zoo, een heerlijke trippy rocksong met een Syd Barrett-kantje. Het erg funky Family Foundation van Lucretia Mac Evil (een band die duidelijk goed naar Frank Zappa heeft geluisterd) swingt dan weer als James Brown in een botsauto.
Het is echter niet al feest wat de klok slaat. De cover van Crosstown Traffic door Ultimate Borrey Collection is ondermaats en oppervlakkig. Het eentonige Blue Is The Colour, geschreven door de hierboven genoemde JP Van ter gelegenheid van dit album, is een afsluiter deze plaat onwaardig. Bij enkele nummers krijg je echt wel het gevoel dat het om vulling gaat. Het wel erg saaie popnummer Johnny van The Tribe had men bijvoorbeeld beter in de kluis gelaten.
Desalniettemin is dit een erg interessante schijf. Voor fans van garagerock en psychdelica, zonder meer. Maar ook de modale (Belgische) muziekliefhebber mag deze plaat in zijn kast zetten. Er wordt namelijk een licht geworpen op een muzikaal stukje van de jaren negentig waar de meeste mensen geen weet (meer) van hebben. Tussen de Evil Superstars en Deussen van deze wereld waarden ook nog vetkuiven rond met heimwee naar de jaren zestig. En ook die konden een aardig stukje spelen.