Best Kept Secret 2015: de dilemma's

Achtergrond

Dit weekend staat in safaripark Beekse Bergen voor de derde maal Best Kept Secret op het programma, het luxueuze festival voor muzikale (en culinaire) fijnproevers. De vorige editie stond min of meer in het teken van het automatisch betalen met de chipkaart en de boom-urinoirs. Waardoor zal de aankomende editie zich kenmerken?

Een eerste blik op het affiche leert dat we van de mainstage weinig spektakel hoeven te verwachten. Wat betreft de headliners - althans de selectie aan gitaarpopacts - stelt het programma dit jaar ogenschijnlijk teleur. Geen Sigur Rós, Arctic Monkeys, Pixies, Belle & Sebastian of The War On Drugs, maar een stel boefjes wiens erbarmelijke live-reputatie hen al lang is vooruitgesneld (The Libertines), een aartsconservatieve, ongemanierde sensatiezoeker (Noel Gallagher & His High Flying Birds) en vooruit: Balthazar (net als in 2014).

Harvey Goldsmith betoogde twee weken geleden in een lezing op het Hay Festival in Wales nog wat in zijn ogen het deficit van het huidige festivallandschap is. Een ongemakkelijke waarheid, die de organisatie steeds moeilijker zal weten te ontzenuwen, en een publiek geheim dat veel nostalgische muziekliefhebbers in toenemende mate aan het hart gaat. Binnen de rockmuziek lijkt de klad er nu toch echt ingeslopen. Welke hedendaagse gitaarbands zijn er anno 2015 nog in staat om veertigduizend man om te toveren tot een uitzinnige en saamhorige festivalweide?

Onze voorspelling: als binnen enkele jaren alle toonaangevende shoegazebands (The Jesus & Mary Chain!) wel weer herenigd zijn, zullen we moeten wachten tot het moment waarop The Strokes, Interpol, en The Yeah Yeah Yeahs besluiten hun debuutplaten integraal te gaan uitvoeren. Cultuurpessimistisch? Natuurlijk niet! Yo La Tengo bestaat nog, hiphop heeft de toekomst (Earl Sweatshirt!), we moeten niet zo zeuren, en met een beetje geluk schijnt er een zonnetje.

Bovendien vallen er vanaf vrijdag ruimschoots genoeg lastige knopen door te hakken vooraan de andere drie podia; daar waar het bruist van de talentvolle namen die voor de ingevoerde liefhebber juist synoniem staan voor het festival. Voor het gemak hebben we alvast een aantal pijnlijke confrontaties summier voor u uitgelicht. En nee, wij hebben ook nog geen keuze gemaakt.

METZ vs. Kevin Morby (vrijdag 15.00 – 15.45)

De meest besproken noisepunkband van de afgelopen drie jaar die live geen genade toont voor haar publiek
versus
de in alle eenvoud magistrale songs van een echte Yankee met scenepoints in Woods en The Babies.

Earl Sweatshirt – Daniel Norgren (vrijdag 18.00 – 18.45)

De volgens velen beste rapper van hiphopsensatie Odd Future en de wonderboy die voor de verandering eens buiten komt
versus
de Zweedse troubadour die met zijn breekbare falset en prachtalbum 'Alabursy' nu echt op punt van doorbreken staat.

Mew – Waxahatchee (zondag 15.00 – 15.45)

De Deense jeugdvrienden die al ruim een decennium lang stukjes prog weten te voeren aan de indierockkids
versus
de band waar diezelfde indierockkids posters van boven hun bed zouden hebben hangen, ware dat niet hopeloos uncool.

STUFF. – Kuenta I Tambu (zondag 23.00 – 23.45)

De trots van België die - zeker nu geestesverwanten BadBadNotGood er niet bij zijn - met de eer van meest vernieuwende, op jazz geënte sound kunnen gaan strijken
versus
het Amsterdamse, multiculturele collectief dat een week vóór Glastonbury de afterparty mag inluiden met hun zelfverklaarde tropical bass.

U zoekt het zelf maar verder uit.