#Bassistloos - The Cramps - Garbageman (1980)

Simpele opdracht deze week: zeven groepen zonder bassist in de rangen.

De vroege Cramps waren rauw authentiek en leken van een andere planeet te komen, een vintage rockabilly planeet, maar dan nog uit een psychedelische stratosfeer met vette lagen distortie en zonder bas.

De boomlange zanger en voorman Lux Interior in zwart latex op hoge hakken, geflankeerd door een quasi-uitdrukkingsloze Poison Ivy Rorschach, die elkaar opzwepen om steeds driester en doller ertegenaan te gaan tot de microfoon bijna helemaal in de mondholte van Interior verdwijnt.

We hebben het ooit zelf aanschouwd op een vroege Pukkelpopeditie en tot afgrijzen van de podiummixer. Luid, theatraal en opwindend, alsof de New York Dolls nooit bestaan hadden. En net als The B 52’s zouden ze verderop in de carrière wel eens een bassist naast zich dulden, maar niet hier, niet nu.

Lux Interior over hun aparte missie: “I’ve just always liked obscure things, strange names—and once I found rockabilly I just couldn’t listen to anything else. Early rock’n’roll held mystic power. It was visceral, erotic, almost transcendental. Rockabilly should have inspired something to happen that was so great, so passionate, so sexual that it should have taken us to another place. That it had instead faded out, been rendered obsolete by the likes of Pink Floyd and The Eagles, seemed unjustifiable.”