Autumn Falls 2015: een kleurenpalet aan emoties (3)

Achtergrond

Druilerige dagen, guur weer, de zon die de strijd lijkt op te geven, … De herfst is bezwaarlijk een vrolijke periode te noemen. En toch heeft aan dit seizoen gerelateerde muziek vaak iets mysterieus; een intensiteit en intimiteit die voor pure emoties kan zorgen. Laten we daar een festival rond opzetten, zo dachten de initiatiefnemers van Autumn Falls vijf jaar geleden. Niet wetende dat anno 2015 dit evenement gedurende een kleine twee maand handenvol clubs en concertzalen op zijn kop zou zetten.

Het was een hele tijd stil rond Titus Andronicus. Of dat terecht was, laten wij hier in het midden. Maar ‘The Most Lamentable Tragedy’ maakte aan die periode wel een luidruchtig einde. Met referenties aan oude bekenden als The Pogues (waarvan ze weer een nummer coverden), Bruce Springsteen en – jawel – The Clash, realiseerden Patrick Stickles en de zijnen een magnus opus, dat breed open gaat en allerlei emoties oproept.

Want die dubbel-cd is erg persoonlijk en toch universeel. Hij beschrijft er zijn gevecht met manische depressie in, maar muzikaal heeft het de potentie om ieder mens aan te spreken. En misschien ligt net daar de zwakte. Want niet iedereen durft muzikaal zo wijd te gaan.

Het zal ons in elk geval benieuwen hoe Stickles dat alles gaat vertalen naar een podium. Trouwens, Titus Andronicus staat erom bekend om van hun concerten evenementen te maken, die de toeschouwers nog lang heugen. Reden genoeg om naar Opwijk te togen.

Er hangt al een tijdje een buzz rond Girl Band. En dan wordt je als muziekliefhebber aangezogen door meldingen van vrienden, mails van labels en andere stofzuigers. Of dat dan terecht is moet ieder van jullie zelf maar uitmaken.

Feit is dat de songs van deze Ierse band bol staan van de frustraties. En de muziek, die ze daarbij maken, illustreert dat tot in de perfectie. Verveling, woede, ergernis, …, het zit er allemaal in en wordt vertaald naar een van noise doordrenkte en met eentonigheid aangelengde muziek, die je volledig uit evenwicht brengt.

In de Botanique en in De Kreun zal dit viertal ongetwijfeld met de nodige animo de boel in brand steken.

Als je Willis Earl Beal aan het werk hebt gezien, vergeet je dat niet licht. En dat heeft vooral met het totaalplaatje te maken. Want Willis Earl Beal, dat is zo veel meer dan muziek. Willis Earl Beal is poëzie; dat is performance; dat is emotie; dat is intensiteit; dat is voodoo;… Allemaal dingen die je bij blijven. Net zoals dat het geval zal zijn met dat concert in de Botanique. Voorlopig is het nog niet duidelijk of hij een band bij zich zal hebben, maar zelfs als dat niet het geval is, blijft een concert van deze moderne troubadour uniek.

Waar je alvast niet op moet hopen: een warme glimlach, een goed gevoel, ontspanning, … Waar je zeker van kan zijn: dodelijke ernst, ongemakkelijk draaien,… maar ook: een pracht van een show.

Zeggen dat Will Johnson een genie is zou er misschien net iets over zijn. Maar dat hij verdorie verstand heeft van muziek, van liedjes schrijven, van mensen begeesteren is geen letter overdreven. Eerder het tegendeel.

Na het fantastische Centro-Matic- en South San Gabriel-avontuur met tussendoor nog platen met onder meer Jason Molina, was Will Johnson weer enkel en alleen op zichzelf aangewezen. Maar hij had voordien al bewezen dat ook dat niet echt een probleem was.

Solo hield hij het altijd eerder bescheiden, klein. En dat lijkt op nieuweling ‘Swan City Vampires’ opnieuw het geval te zijn. Met zijn akoestische gitaar gaat hij het beste van Nick Drake achterna, maar dan met een southern attitude als achtergrond. En als hij zijn elektrische gitaar bovenhaalt, wordt de pijn haast tastbaar. Voor al dat schoons moet je naar De Biekorf in Brugge of naar Muziekcentrum TRIX in Borgerhout.