Autumn Falls 2015: een kleurenpalet aan emoties (1)

Achtergrond

Druilerige dagen, guur weer, de zon die de strijd lijkt op te geven, … De herfst is bezwaarlijk een vrolijke periode te noemen. En toch heeft aan dit seizoen gerelateerde muziek vaak iets mysterieus; een intensiteit en intimiteit die voor pure emoties kan zorgen. Laten we daar een festival rond opzetten, zo dachten de initiatiefnemers van Autumn Falls vijf jaar geleden. Niet wetende dat anno 2015 dit evenement gedurende een kleine twee maand handenvol clubs en concertzalen op zijn kop zou zetten.

Autumn Falls 2015: een kleurenpalet aan emoties (1)



The Mountain Goats zou je bijna een sekte kunnen noemen. Goeroe John Darnielle en rechterhand, bassist Peter Hughes, leiden een vaak wisselend leger aan muzikanten uit thuisbasis North Carolina doorheen hun beklijvende folkpopsongs en typerende lofi sound. Het dit jaar verschenen, vijftiende album ‘Beat The Champ’ verwijst naar jeugdhelden uit het comic worsteltijdperk, maar mist wat aan strijdlust en blijft, ondanks rijk uitgewerkte arrangementen met hoorns en strijkers, in zijn mistroostige geluid hangen.

Darnielle en co blijven echter uitblinken in penetrante melodieën en gemakkelijk meezingbare songs, de sterkte van eenvoud en oprechtheid. Rauwe emoties dringen door een meeslepende stem diep door en zorgen keer op keer voor een verrijkende, kwalitatieve ervaring. (Botanique, 20 november).

Als verre afstammeling van de inheemse Choctaw-bevolking uit Oklahoma, heeft Samantha Crain sinds haar eerste, zelfuitgebrachte ep ‘The Confiscation’ een natuurlijke, traditionele flair die haar roots helemaal in de verf zetten. Dat mag je zelfs letterlijk nemen, want met songs, die handelen over haar culturele verleden en door mee te doen in protestacties, neemt ze het op voor de verdrukte groepen native Americans in haar geboortestreek. Fris en oprecht als ze klinkt, krijgen haar liedjes op laatste wapenfeit ‘Under Branch & Thorn & Tree’ een extra melancholisch tintje dankzij strijkers van het Magik*Magik Orchestra en lapsteel.

Bovenal zijn er echter die trieste, verhalende teksten die Crain telkens uit haarzelf lijkt te zuigen en waarvan ze zelf het lijdend voorwerp van lijkt te zijn. Autobiografisch of niet, de verhalen, die de vrouwelijke troubadour uit haar ziel knijpt, zorgen - in combinatie met haar broze verschijning op podium – telkens voor voldoende adembenemende stiltes. (Muziekcentrum TRIX, 17 november)

Altijd spannend wanneer geschiedkundige helden muzikaal de degens kruisen. Dan is het erop of eronder. In het geval van dit trio zou het wel eens het eerste kunnen zijn. Stefan Schneider is een icoon uit de eenentwintigsteëeuwse, Duitse elektronische scene en met zijn projecten als To Rococo Rot, (ex) Kreidler of Music AM voortdurend op zoek naar de kruispunten tussen indietronica, post- en krautrock. Schneiders recente, explorerende platen met krautrockpionier en klankonderzoeker Hans-Joachim Roedelius zijn een aanrader op gebied van abstracte elektronica. De multi-instrumentale Amerikaan John McEntire zal voor altijd het boegbeeld blijven van het instrumentale project Tortoise, dat in zijn complexe creaties jazz, krautrock, dub en minimalisme met elkaar verzoent. Maar vergeet ook zeker niet dat meer indiepopgerichte bands als The Sea And Cake of The Broken Social Scene in het bakje van McEntire steken.

Sven Kacirek is misschien de minst gekende van de drie, maar als drummer, percussionist en onderzoeker naar divers (elektronisch) slagwerk ook al langere tijd met Schneider en zijn vrijzinnige manier van werken vertrouwd. Zijn befaamde ‘Kenia Sessions’ zoeken de sterkte van tribalritmes op en plaatsen die in een industrieel, Duits kader: duister en hypnotiserend. Het is dat laatste spanningsveld dat deze drie heren ook nu weer op podium proberen te bewandelen tussen een klein arsenaal digitale en analoge instrumenten. (17 november, Les Ateliers Claus).

De Canadees-Duitse verschijning Peaches kan met haar pompende elektroclashmuziek en opvallende, suggestieve performances een alternatieve Lady Gaga avant la lettre genoemd worden. Aanstootgevende, seksistisch getinte teksten, een schaarse outfit en een stevige punkwave-attitude projecteerden haar bij aanvang van de eenentwintigste eeuw richting grote publiek. Single Fuck The Pain Away zal dan ook voor immer in het collectief geheugen blijven rondcirkelen.

Anno 2015 zijn de spotlights wat gedimd, maar met ‘Rub’ doorbreekt de flamboyante dame toch zes jaar studiostilte. Qua vuilbekkerij moet de plaat niet onderdoen voor zijn voorgangers, maar met muzikale ondersteuning van ondermeer Kim Gordon (Sonic Youth) en Feist zorgt Peaches toch weer voor wat extra diepgang. De elektro is gebleven, de wat boze synthesizermelodieën en brommende bassen ook. Maar deze plaat klinkt ook een stuk duisterder en intrigerender dan voordien. Het plezier is eraf. Met duistere mascara-omringde ogen geeft de artieste aan dat het menens is. In Peaches’ normen? Mee opgehitst geraken of met schaamrood op de wangen wegglippen. (18 december, Botanique).

Van 20 oktober tot en met 18 december kan je meer dan veertig acts aan het werk zien verspreid over vijftien verschillende concertzalen. Voor alle info surf je naar de website van het festival.

14 oktober 2015
Johan Giglot