Apparaat - 'Apparaat EP'
Leuke bandnaam natuurlijk. Al is het maar omwille van de klank. Maar om meer info op het wereldwijde web te vinden over deze Belgische nuwaveband net wat minder voor de hand liggend. Daarmee verklapten we ook al dat u niet hoeft te denken aan minimal beats van de Duitse elektroproducer Apparat, maar eerder mee diep in kelders en catacomben mag kruipen.
Apparaat, met de “A” van Aantwaarpe, bestaat uit zanger en gitarist Bart Willems (voor ingewijden ook bekend van postpunkproject Ono Scream), die zich door bassist Rudi Mertens en analoge synthspecialist David De Smet laat bijstaan. En dat is een mooi triumviraat, zo blijkt uit de zes tracks van dit ep’tje. Want de combi tussen een funky, donkere basgroove, wegdraaiende soundscapes en de neurotische, diepe robotzang van de frontman werkt al vanaf opener en vooraf vrijgegeven single Neon Woods lekker in. In opvolger Meaningless zit dan weer een leuk onderdrukte industrialsound, maar ook nu weer mogen daar lichte, volle Moroder-toetsen onder. De duistere, morbide kracht van wave versus dartele deuntjes en hoog scherende drones. De strijd tussen donker en licht, goed en kwaad.
Ook leuk, Apparaat is niet zomaar gaan knippen en plakken in geluids- en ritmebanken, maar echt op zoek gegaan naar die gepaste klanken. De trage breakbeat van het eerder vermelde Meaningless waarbij het telkens lijkt dat het glasraam van je PC in stukken spat, de dubbele, marscherende floortomdrum in het wat onrustige Submission: kurkdroog. Productietechnisch vertaalt Apparaat dat op deze ep in een rijk gevulde eindsound waarin galm en echo geen goedkope truc zijn, maar een effectieve rol krijgen. Het maakt in elk geval dat de voor de hand liggende referenties (Joy Division, Fad Gadget, The Neon Judgement) wel aanwezig zijn, maar niet domineren.
Toegegeven, het trio grijpt ons niet altijd bij de kraag. Op een wat meer oppervlakkig doordravend, nerveus Hell Of A Moment kan je best eigen aankondiging “During performances, ‘loud’ is their motto” toepassen. Anders haalt het nummer het niet. De initiële verfijning laat het naar het einde toe van dit plaatje een beetje afweten. Maar kom, laat dat een lichte smet zijn op een band die vernieuwing tracht te brengen in een genre dat misschien al lang vastgeroest zit.
Bart Willems zingt overigens naar eigen zeggen over vervreemding, onmogelijke relaties en de leegheid van een overvolle wereld. “Apparaat” als aanklacht tegen “het systeem”. Zoiets. Daar valt nog wel één en ander over de fulmineren. Op naar dat volwaardige debuut, heren!