Angelo Badalamenti - 'OST Blue Velvet' (RE:Intro)

RE:introducing

Moedig of overbodig? Het Engelse label Fire records (Pulp, Teenage Fanclub) heeft als missie gesteld grootse soundtracks te heruitgeven en opnieuw in de kijker te plaatsen. Eén van de eerste filmscores die wordt afgestoft, is die van David Lynch zijn melodramatische prent ‘Blue Velvet’, die nieuwkomer Angelo Badalamenti opdracht gaf een duistere, neoromantische muzikale bijdrage te maken die geïnspireerd was op Russisch werk van ondermeer Shostakovich.

Dat Angelo Badalamenti wonderwel in zijn opzet slaagde, bewijst niet enkel de latere samenwerking tussen beide heren voor ‘Twin Peaks’ of ‘Mulholland Drive’, maar ook een erkenning in de top honderd van grootste filmsoundtracks door Entertainment Weekly. Opzichtig was het in elk geval wel, want een combinatie van eerder zwaarwichtige, klassieke muziek, jazz noir en popsongs met bijdragen van ondermeer Roy Orbison of Julee Cruise was in 1986 absoluut baanbrekend.

Anno 2018, ofte dertig jaar na geboorte, verdient het eerder een etiket als “eclectisch”; in positieve zin dan. Op een manier waarbij liefhebbers van klassieke filmsoundtracks gepaaid worden met een fraaie afwisseling van orkestrale dramatiek vol stevige koperblazers en pauken, maar in Mysteries Of Love ook kunnen genieten van een stuk dromerig, zweverig spel van Franse hoorn. Muziek die aait en wakker schudt en alle wetmatigheden van een symfonisch orkest benut op een indrukwekkende wijze. Muziek die de begeleidende beelden fraai accentueert en zelfs een nieuwe dimensie geeft. Duidelijke tip: zonder kennis van de film kom je hier nergens.

Maar dan duikt de Italiaanse componist na zeven episodes, fraai afsluitend met een majestueuze, trage en plechtige herwerking van datzelfde Mysteries Of Love, als ontsnapt uit de tuinen van Versailles, plots in de wereld van obscure jazz en pop. Op een rijtje: late night ballroom jazz met piano en de zwoele zang van crooner Bobby Vitton (in titeltrack Blue Velvet), een bizarre samplecompositie, puntige contrabas pianojazz, de hippe stompblues van Bill Doggett in Honky Tonk Part I die blijft hangen omwille van de gezapige thematiek, maar het zijn natuurlijk vooral ook de warm vibrerende zang van Roy Orbison in de slapstick klassieker In Dreams en de sensuele, mysterieuze zang van Julee Cruise die met een derde herwerking van Mysteries Of Love deze soundtrack afsluit, die blijven kleven.

Een geheel van klasbakken, daar gaat het hier om. Destijds baanbrekend, momenteel nog interessant en prikkelend. Maar nogmaals, daar moet je de film bij nemen; de raakvlakken van liefde en verwoesting, sensualiteit en mysterie die Lynch keer op keer samenbrengt. Koppel dat aan de wetenschap dat dit winnaarsduo drie jaar later uitpakt met de memorabele muziek van ‘Twin Peaks’ waarin Julee Cruise met Falling alweer de winnaarsrol krijgt, en je kan niet aan 'Blue Velvet' passeren.