#Amerika Arlo Guthrie - City Of New Orleans (1972)

Voor deze stop in Amerika bezoeken we een specifieke stad samen met de zoon van Woody.

Een beetje muzikale veelvraat zal dit prettig deuntje ook vanuit een compleet andere invalshoek herkennen als ‘t Is weer voorbij die mooie zomer van Nederlands cabaretier Gerard Cox die er in 1973 een gigahit mee scoorde in de Lage Landen en de liefhebber van het Franse chanson zal het herkennen als Salut les amoureux van Joe Dassin (ook al in 1972).

Maar we verkiezen, met enige voorsprong, de versie van Arlo Guthrie (Brooklyn (New York), 10 juli 1947), de Amerikaanse folkzanger en een zoon van Woody Guthrie en danseres Marjorie Mazia. Hij trad al op dertienjarige leeftijd op, en werd, naast zijn vader, door Pete Seeger geïnspireerd. Hij groeide op met de muziek van Lead Belly, Cisco Houston, Ramblin' Jack Elliott, Sonny Terry en the Weavers.

Zijn bekendste werk is Alice's Restaurant, een "talking blues" nummer dat bijna 19 minuten duurt. Guthrie wist het nummer bij liveoptredens soms te rekken tot 45 minuten. Het song, gebaseerd op een waar gebeurd verhaal, is een protest tegen de Vietnamoorlog.  Maar in City Of New Orleans heeft hij het over de teloorgang van de Amerikaanse spoorwegen, een song die hij zelf niet schreef ondanks het feit dat hij een productieve componist was.

City Of New Orleans werd in 1970 gecomponeerd door de Chicago singer-songwriter Steve Goodman. Die schreef de tekst op een schetsblok nadat zijn vrouw in slaap was gevallen in de Illinois Central-trein , waar ze de grootmoeder van zijn vrouw zouden bezoeken. 

Goodman schreef over wat hij uit de ramen van de trein zag en over wie er op de trein zat, zoals de kaartspelen in de clubwagen en de moeders die hun baby wiegen op de maat van de denderende wielen. Nadat hij naar huis was teruggekeerd, hoorde Goodman dat de trein wegens gebrek aan passagiers zou worden ontmanteld. Hij werd aangemoedigd om dit nummer te gebruiken om de trein te redden, dus retoucheerde hij de tekst en bracht het uit op zijn eerste album in 1971.

Steve Goodman bracht zijn versie als single uit in 1972, maar het was de cover van Arlo Guthrie datzelfde jaar die het nummer populair maakte en de aandacht vestigde op spoorlijnen die in Midden-Amerika aan het verdwijnen waren. Veel mensen die op het platteland woonden, vertrouwden erop om te reizen. 

Steve Goodman stierf op 20 september 1984 op 36-jarige leeftijd na een lange strijd tegen acute lymfatische leukemie. Datzelfde jaar coverde Willie Nelson dit nummer en maakte er het titelnummer van zijn album van. Nelsons versie was een nummer 1 countryhit en won de Grammy Award voor Best Country Song, een categorie voor songwriting en dus een eer die postuum aan Goodman werd toegekend.Nelson was een van de vele spraakmakende fans van Goodman, die tijdens zijn leven 11 albums uitbracht. 

Goodman werd reeds in 1969 gediagnosticeerd met leukemie en onderging chemotherapie en zijn kanker bleef 13 jaar in remissie dankzij een onaangenaam regime van medicijnen en behandeling. Toen zijn kanker terugkeerde, bleef Goodman optreden en bleef hij opgewekt. Dit lied, geschreven nadat hij de diagnose had gekregen, is een goed voorbeeld van zijn positieve instelling, die blijk geeft van opmerkzaamheid en vitaliteit van iemand die de tijd die hem nog rest op prijs stelt.

De juichende refreinregel: "Goedemorgen Amerika, hoe gaat het?" werd een culturele toetssteen in de Verenigde Staten. Toen ABC in 1975 een nieuwe ochtendshow lanceerde, noemden ze die: “Good Morning America”.  Mooie song… Arlo Guthrie is trouwens nog steeds actief maar tourt gezien de intensiteit en zijn leeftijd enkel nog op rij-afstand van zijn woonplaats in Massachusetts zodat hij tussen shows steeds naar huis kan rijden. Met de trein? Wie weet?