Ambient Yin en Yang
Een zondagmorgen in november. De herfst doet schoorvoetend een poging om voet aan wal te krijgen in deze klimaatonzekere tijden. Zomerse temperaturen in de nadagen van het jaar. Niets is nog wat het was. En we zijn onszelf een beetje kwijt. Onze platen- annex cd-speler draait daarentegen vrolijk rondjes (gelukkig maar) met nieuwe plaatjes.
Eerst aan de beurt is 'UR', een splitalbum met slechts twee nummers, ééntje van Pilgrimage To Pleroma op de A-kant en het andere van Ashtoreth (feat. Stratosphere en Marko Neumann) op de keerzijde. En toch voelt het aan alsof dit een full album is.
“Ur”, een Oerkracht, is een meditatief gegeven over de Natuur als een wilde en oncontroleerbare kracht. Chaos is een creatief en scheppend gegeven, dat in elk van ons zit, en waarmee we met de Natuur verbonden zijn.
Pilgrimage To Pleroma laat zich in het dagelijkse leven ook wel aanspreken als Mattias M. Van Hulle, doctor in sociology en drummer bij Pothamus. Als zijn alter ego Pilgrimage To Pleroma maakt hij wat we (als luie muziekrecensent), gemakshalve als ambient met meditatieve, boeddhistische invloeden kunnen omschrijven. Met Apeiron (Grieks voor “zonder grens”) serveert de Mechelaar ons een bijna achttien minuten durende, bezwerende sfeertrip door de duisternis van het universum. Gewichtloos drijvend in de onmetelijke donkerte tussen verre planeten en zonnestelsels. De grote leegte die we zelf vorm moeten geven. Tribale drumpatronen stuwen ons verder in de roes tot een bijna sacrale ervaring van verlichting.
Ook Ashtoreth (né Peter Verwimp) laat zich met Phobos & Deimos inspireren door de Griekse mythologie (de heerschappen zijn tweelingbroers, zonen van Ares en Aphrodite, en personifiëren angst en paniek). Dit resulteert in een bijna sjamanistisch ritueel met krijsende stemmen en angstige kreten. De duisternis overheerst in deze bijna dertig minuten bestrijkende clash van emoties. Soms doet het terugdenken aan het vroege werk van Virgin Prunes in hun duisternis en theatraliteit, dan weer denken we Eve Libertine van CRASS in de achtergrond de wanhoop uit te horen spuwen. Het laat ons een beetje verbouwereerd, van onze sokken geblazen en verweesd achter. En daar is totaal niks mis mee.
Geen nood, want de volgende plaat die ons al tegemoetkomt, is het debuut ‘Prayers For Patience' van Samatha. Die mag dan de wortels ook diep vergroeid hebben in ambient, doorheen deze plaat schijnt heel wat meer (zon)licht. De hoesfoto neemt ons direct mee naar het weidse Tibetaanse hoogland, waar de gebedsvlaggetjes wapperend in de wind vrede, compassie, kracht en wijsheid verspreiden. Samatha ( “kalmte”) is een project van Gert Stockmans, huisfotograaf van Psychonaut en bezieler van gitaarband A Place In Between. Muziek is voor hem de noodzakelijke verbinding met niet enkel je eigen geest en ziel, maar ook met de wereld rondom. Het is een constante reis om tot een betere versie van jezelf te komen. Geen moeilijkdoenerij met songtitels op deze plaat. Iedereen vult zelf in wat gevoeld wordt bij de muziek van de tien nummers, van I tot en met X. Zoals de kleurige gebedsvlaggetjes zijn het mantra’s, als een continue herhaling die rust en kracht geeft.
Twee dezelfde (ambient)platen, maar twee totaal verschillende albums. Yin en Yang. Duisternis en Verlichting. Tegengesteld en Complementair. Een proces dat nooit stopt. De mens terug in harmonie met de Natuur.