Als kabouters in een sprookjesbos

Achtergrond

Folk Dranouter is de laatste jaren – met of zonder overheidssteun – uitgegroeid tot één van de leukste festivals in ons land. Leuk omdat het simpel is, leuk omdat het zo oer West-Vlaams is. Het voelt als de Efteling, zoals er voor kinderen om elke hoek een nieuwe droom staat te wachten zo staan er op Folk Dranouter ook om elke hoek een leuke (daar heb je ons weer), muzikale verrassing te wachten. Eén voor één artiesten die al een hele schare fans voor hun kar hebben kunnen spannen. Let maar even op.

De Brit Ed Harcourt is zo\'n veelzijdige singer-songwriter die de stempel van "kwaliteit, maar nooit doorgedrongen bij het grote publiek" met zich meedraagt. Erg gewaardeerd door kenners maar helaas met weinig airplay op de nationale radio tot gevolg. Zelf baalt hij er van dat ze hem amper draaien, maar misschien brengt het nieuwe album wel de Europese doorbraak waar hij zo op hoopt. Met zijn vijfde volwaardige album \'The Beautiful Lie\' keert hij terug naar de sound van zijn eerste albums. Degene die hem al kennen weten wat dit betekent: mooi uitgewerkte popnummers op een bedje van melancholie. Liefhebbers van Damien Rice en Tom McRae staan dus best vrijdag op de eerste rij.

Billie King is de vervulling van de vurige wens van Tine Reymer, namelijk een jonge Belgische popband bestaande uit enkel en alleen vrouwen. Deze zijn niet zomaar de eerste de beste, het zijn vrouwen met ervaring in de muziekbusiness. Zo was Inge Flipts al lid van Soulwax en maakt Isolde Lansoen deel uit van zowel de bezetting van Daan als Skeemz. Ook de overige bandleden Chantal Willie en Tine Reymer waren voor het begin van hun Billie King-avontuur echter niet ongeletterd in de muziekbranche. De nummers van hun recent uitgegeven album \'Sit back, relax\' worden omschreven als subtiel gearrangeerde, intimistische popliedjes met bovenal een hemelse stem.

Zelfs voor mensen die niet weten dat Spinvis het eenmansproject is van de Nederlander Erik de Jong kan de naam niet volledig onbekend zijn. In 2002 werd zijn debuut, gevuld met op zolder in elkaar knutselde songs, gereleased. Op shows beschikt deze 45-jarige creatieveling over een liveband samengesteld uit mensen van verschillende leeftijden. Tussen Spinvis’ muziek op plaat en live zou nogal een groot verschil te horen zijn, maar dat is vooral te wijten aan het feit dat live enkel ‘echte’ instrumenten gebruikt kunnen worden. Terwijl hij op zijn zoldertje samples en alle dingen die enigszins geluid kunnen voortbrengen gebruikt. Een aanrader voor allen die houden van alternatieve Nederlandstalige pop.

Een Ierse bard: heb je er één gehoord, dan ken je ze allemaal.  Dat gaat niet echt op voor Luka Bloom. Hij slaagt er steeds in zijn publiek te verrassen. Is het niet met traditionele Ierse folkliedjes, dan is het wel met zijn rock-attitude of met zijn hoogst origineel gekozen covers (denk maar aan de eigenzinnige versie van LL Cool J\'s I Need Love). Op een podium stelt hij zelden teleur, getuige zijn doortocht in het Rivierenhof in 2004.

Hooverphonic behoort tot de beperkte groep bands waar België terecht trots op kan zijn. Het driekoppige gezelschap dat ook wel beschreven wordt als een bende muzikale kameleons heeft immers niet enkel succes in eigen land, maar over de hele wereld. Al vanaf de release van hun eerste album ontbrak het hen niet aan internationale aandacht. Zo werd hun muziek ook al gebruikt in films, tv shows, reclame… En dit zowel in de Verenigde Staten als Spanje, Italië, Japan... Nu ze bijna tien jaar bestaan en al vijf studioalbums op hun palmares hebben staan, verliezen ze nog steeds hun thuisbasis niet uit het oog en vereren dus zo Dranouter met een bezoekje.
[pagebreak]
Lou Rhodes is een artieste die opgroeide tegen een muzikale achtergrond. Met ouders die beiden in het muziekwereldje leefden, was het bijna niet te voorkomen dat ook zij haar liefde voor muziek actief ging verkondigen. Succes kende ze ondertussen al met de band Lamb waar zij de vocale gedeeltes verzorgde. Solo brengt ze naar eigen zeggen emotievolle, open en eerlijke songs die verhalen over de ingrijpende veranderingen die afgelopen jaren plaats vonden in haar persoonlijke leven. Haar album \'Beloved One\' werd door recensenten al positief beschreven als een ingetogen eenvormige plaat met sfeervolle en goed in de Britse folktraditie passende nummers die zonder twijfel haar luisteraars achterlaat met een krop in de keel.

Artiesten die meer dan, het op zowel persoonlijk als professioneel vlak een duo vormend, Amadou & Mariam leven in de sfeer van Dranouter zal je niet makkelijk vinden. Het echtpaar afkomstig van Mali is misschien wel blind, maar muziek maken blijken ze te kunnen. Dit werd onder andere bevestigd wanneer hun vierde album \'Dimanche a Bamako\', gereleased in 2004, uitgeroepen werd tot beste wereldmuziek cd van het jaar. Bovendien schrikken ze er niet voor terug om via hun muziek politieke en sociale problemen of wantoestanden aan te klagen. Met andere woorden: enthousiaste en geëngageerde wereldmuziek.

Je weet nooit wat je mag verwachten bij dit icoon uit de rockwereld.  Geeft John Cale de voorkeur aan een set met zwaar overstuurde gitaren of houdt hij het eerder ingetogen met piano en strijkers? Altijd weet hij wel te verrassen en sinds zijn verrassende comeback met zijn elektro-popplaat \'Hobo Sapiens\' heeft hij nog maar eens een dimensie toegevoegd aan zijn repertoire. Wie hem reeds zag, weet dat hij kan rekenen op een versie van Venus in Furs, maar voor de rest blijft het afwachten.

Seattle zal altijd herinnerd worden als de stad waar Kurt Cobain met Nirvana groot werd. Vandaag is grunge niet meer populair en toch blijft de stad interessante artiesten spuiten. Zo is er de indie-revelatie Death Cab For Cutie, maar ook de straffe dame Laura Veirs. Haar derde album \'Carbon Glacier\' uit 2004 oogste lovende recensies en deed vooral aan een gedurfde versie van Suzanne Vega denken. De snelle opvolger \'Year Of  Meteors\' bevestigt wat wij al langer wisten: zeer sterke madam. Fans konden haar al in februari aan het werk zien in Brugge. Deze zomer is ze echter ook headliner in de Clubstage op zaterdag. Wat ons betreft: meer dan terecht! [pagebreak]
Daniél Ágúst is de naam van de voormalige IJslandse leadzanger van de succesvolle band GusGus. Met zijn overstap van deze electronicaband naar zijn eigen soloconcept blijft hij in dezelfde scene, maar experimenteert hier met de combinatie van electronica en strijkers. Na vijf jaar zwoegen zag zijn eerste soloplaat \'Swallowed a Star\' in februari van dit jaar het levenslicht. Hiermee zal hij het Dranouterpubliek komen vermaken samen met het onmisbare kwintet strijkers.

Traditionele Amerikaanse muziek met een eigen twist, zo zou je het collectief uit Nashville - Lambchop - wel kunnen noemen. Noem het country, zo je wil, noem het folk, noem het wat je maar wil. De laidback muziek gecombineerd met de intrigerende fluisterstem van Kurt Wagner en de ondersteuning van een stel strijkers maakt van deze groep een "must see".

Emmylou Harris, the First Lady of Country, een grote dame, waarvoor niet alleen in de country-wereld veel respect wordt betoond. Popartiesten staan zowaar aan te schuiven om haar te laten (mee)zingen op hun platen.  Bovendien durft ze buiten de lijntjes te kleuren. Onlangs nog in Vorst Nationaal met Mark Knopfler, maar ook alleen kan ze ongetwijfeld haar mannetje staan.

Een jonge snaak uit Engeland die de jazz-wereld zowat eigenhandig op zijn kop zette. Niet iedereen - en dan vooral binnen de jazz-scene - was ermee gediend. Feit was wel dat jazz plotseling werd beluisterd door jongeren (en ouderen) met heel andere muzikale interesses. Dat kwam onder andere door de zorgvuldig gekozen covers die Cullum speelde op zijn albums en shows. Live weet dit kleine ventje trouwens ook wel te boeien. Hij valt zijn piano langs alle kanten aan en haalt steeds het onderste uit de kan.  Wie hem eerder dit jaar in Vorst Nationaal aan het werk zag, kan daarvan getuigen. Op een hedendaags crossover-festival als Dranouter is Jamie Cullum dan ook volledig op zijn plaats.