Afscheidsbrief aan Amy Winehouse

Achtergrond

Afgelopen zaterdag kwam daar plots het bericht over de dood van Amy Winehouse. Onverwacht, maar toch niet verrassend. Vandaag (dinsdag 26 juli) wordt ze begraven.

So I tease my self esteem
Though I can talk it through
Really I finally talk
My frustration is released
But nothing let em' know
And added to that I'm sick
Of having to seek some peace
Because I need emotion
With my physical release

Uit Beat The Point To Death.

Amy, Amy, Amy. Moest het nu echt zo eindigen? Het had Peter Doherty kunnen zijn. Hij heeft geen hits van het kaliber van jouw 'Back To Black' op zijn naam, dus zijn dood was vast een voetnoot in de krant van de maandag geworden. Tegen die slachting in Oslo moet je het wat persaandacht betreft toch afleggen. Ook in je dood heb je het niet getroffen. Dat heb je trouwens gemeen met een paar van je voorhangers: Kurt Cobain moest het in onze Vlaamse kranten afmeten tegen de dood van een handvol Belgische paracommando's in Rwanda. Onze Vlaamse Yasmine, ook een tragisch geval, stapte uit het leven op de dag dat Michael Jackson aan een medische fout ten onder ging. Slechte timing kan nefast zijn voor de verkoopcijfers. Dat het in volle komkommertijd was had je wél goed gezien.

Twee keer heb ik je live mogen meemaken. De eerste keer was je op Pukkelpop met je eerste plaat. Je stond er geprogrammeerd in de Chateau, een te warme tent waar de organisatoren alle talent dumpen dat niemand al kent. Dat belet niet dat iedereen beweert aanwezig geweest te zijn wanneer je later beroemd wordt natuurlijk. Het was anno 2004 en er waren pakweg 10 toeschouwers. Je durfde hen nauwelijks aankijken, je danspasjes leken onwennig en je stem onzeker. Je was geen ster in wording, dat was duidelijk.

Hoe hard kan men zich vergissen? Met 'Back To Black' maakte je de juiste plaat op het juiste moment. Iedereen zong plots vrolijk mee over hoe ze je probeerden te overtuigen om naar rehab te gaan. Maar dat je no, no, no zei. Mijn moeder wist plots van je bestaan af. Het was een instant classic en een grote hit.

Alleen jij was er niet klaar voor. Toch niet voor het succes. Zeker niet voor de alles verslindende paparazzi's in je geboorteland, die in jou een vette kluif zagen. Nergens was je nog veilig, zeker niet toen ook Amerika voor je voeten viel. De enige toevlucht was je eeuwige toevlucht: drank en drugs.

De tweede keer dat ik je zag stond je niet meer in de kleine tent op Pukkelpop, maar op dat grote podium in Werchter. Je was een headliner en een diva die op zich liet wachten. Je was vermagerd en zag er slecht uit, maar dat kon niet deren. Het optreden, dat hoop en al 20 minuten duurde, kon op goedkeurend gegrom bij critici rekenen en op een enthousiast onthaal bij het publiek. Dat werd je toen nog vergeven.

In Belgrado was dat gedaan. Je werd ten schande gesteld op YouTube omdat je met moeite je nummers tot een goed einde kon volbrengen. Alsof dat ooit anders was. Neen, de gunstige wind van vroeger had zich plots tegen je gekeerd. Een evenwichtig persoon zou voor minder naar de drank grijpen. Dat jij het deed is zeker niet verwonderlijk.

Bezie het zo. Je zit daar in je 27-club te jammen met Jimi, Jim, Janis en Kurt, genietend van een spuitje en een lijntje, in een creatieve bui waar buiten jullie zelf alleen wat omhooggevallen junkies van kunnen genieten. Beter dan dat had het nooit kunnen worden hier beneden. Je bestaan zal worden gevierd met enkel goede herinneringen, geremasterde rereleases en een Greatest B-Sides verzamelaar.

Behalve van dat initieel gesnotter waar we nu eenmaal door moeten: iedereen tevreden