Aes Dana - Leylines - Remaster 2025
“… en uit een bloeiende scene van psy-trance en goa-psychedelica groeide een stroming die meer de rust van de natuur opzocht en een vorm van drie- of zelfs vierdimensionale downtempo ambientmuziek in het leven riep.” Mogen we een zelfverzonnen pagina uit de ontstaansgeschiedenis van het Franse label Ultimae schrijven? Sinds de millenniumovergang en dus zo’n kwarteeuw lang prijkt de platenfirma uit Lyon en vooral het oprichters- en producersduo Vincent Villuis en Sandrine Gryson aan de top van deze inspirerende en enigszins futuristische chilloutscene, de eerste als Aes Dana en de andere als Sunbeam of Mahiane. In eigen beheer, in een eigen sfeer, maar vooral met microscopische digitale finesse die zowel oor als gemoedsrust optimaal comfort biedt.
Hoeft het dan te verwonderen dat Aes Dana, een wereldwijd gerenommeerd producer en afmixer, de eigen studio induikt om de inmiddels erg gegeerde doorbraakplaat uit 2009, ‘Leylines’ nog van extra diepgang en uitgebalanceerde lagen te geven? Niet dus! Alleen moet je er ook bijna een microscoop bij nemen om die details te proeven. We gaan u in elk geval niet opzadelen met een vergelijkende test.
Nuchter bekeken spreken we bij deze plaat over tien tracks die tussen zes en tien minuten zweven. En volgens het online muziekverkoopplatform Discogs zweeft dat album tussen ambient en blues in. Zelden zien we de bal zo compleet misslaan. Blues!?! En toch zit er een zekere “bluesfactor” in deze plaat. Niet als muziekstijl, maar onder de vorm van levensritme, tevredenheid, rust en universele liefde. C’est à dire: niet neerslachtig, maar opgewekt. De permanente scapes, echoënde halo’s en toedekkende achtergrondtapijten zorgen natuurlijk voor een alomtegenwoordige rust. Knisperende, krakende en wringende klanken geven dan weer enige mechanische wrevel en rustieke downtempobeats of gemoedelijk zoemende baspulsen maken dat je helemaal in een roes zinkt. In totaliteit goed voor opperste geluk.
Maar ‘Leylines’ is vooral een plaat die Aes Dana terug katapulteert naar 2009. Als je dan weet dat de producer in acht soloplaten meer en meer gedoken is in diep zinderende en gelaagde ambient vol scapes en eerder spaarzame, zachte beats en dit album afstamt uit de meer wilde en dansbare beginperiode, krijg je meteen ook belangrijke info vooraf. Er zinderen immers hier en daar nog wel een paar elementen uit psy-ambient en zelfs uit goa-trance na. Je kan zelfs voorzichtig zeggen dat je op een track als Adonaï zou kunnen dansen. Zachtjes en sensueel. Samen met de elfjes.
We nemen er even terug de duurtijd tussen zes en tien minuten bij, die tien heerlijke tracks lang standhoudt. Elke song zit dus boordevol (maar niet overvol) melodieën, geavanceerde klanken, zweeflagen, glij- en galmmomenten. In het geval van Bam rollen die zelfs als woeste stormgolven over je heen. ‘Leylines’ is dus een avontuur dat je verwent van de eerste tot de laatste toon. Al zestien jaar lang. En allicht de komende decennia ook nog.