AB over de grenzen heen

Achtergrond

Op donderdag 26 november ligt Denemarken opnieuw een heel klein beetje in Brussel. De AB organiseert die avond immers voor het derde jaar op rij zijn Spot on Denmark, een concept met roots in het SPOT-festival in het Deense Aarhus, naast Eurosonic zowat het meest invloedrijke showcasefestival van Europa.

Om te weten hoe Lucy Love (de nieuwe M.I.A., in samenwerking met Tim Vanhamel), Fagget Fairys (feed the horse, mjam mjam), I Got You on Tape (de helft van Murder) en Prins Nitram (een geschifte one-man-band) het er van af brengen in onze hoofdstad, moet u nog even geduld hebben. Maar niet alles haalde de affiche van Spot on Denmark. En dus graven we nu al in ons geheugen en vertellen we u waarom een trip naar Aarhus zeker ook eens het overwegen waard is.

We zullen maar meteen met de deur in huis vallen: echte kwaliteit zit verscholen in het hoge Noorden. Meer nog, we vroegen ons regelmatig zelfs af waarom wij telkens een hoop nationale prutsbands uit Humo's Rock Rally de hemel in prijzen terwijl in Scandinavië muziek gemaakt wordt die dat niveau ver overstijgt.

De aftrap van een beklijvende driedaagse was er één in stijl. De Denen van Ave betraden het grote podium als allereersten. Een vrij typische rockband die voor de feestelijke gelegenheid begeleid werd door een symfonieorkest, een mannen- en knapenkoor en drie oude typemachines. Mooie visuals maakten het geheel af, en aan de afsluitende staande ovatie moesten ook wij toegeven.

Yann Tiersen, u waarschijnlijk meer bekend, breide een vervolg aan die mooie start. Jammer genoeg voldeed de Fransman echter niet aan onze hoge verwachtingen. Niet dat we gehoopt hadden op een set vol Amélie Poulain-riedeltjes, maar Tiersens postrock klonk gewoon te laks en kon ons niet boeien. Enkel toen hij naar zijn viool greep, kon de man ons even meenemen in zijn wereld. Maar dit was allesbehalve memorabel te noemen.

Voor slechts enkele hopeloos dronken Denen mocht het Nederlandse zZz zijn ding komen doen. Maar laat die dronken Denen nu ook net hét uitgelezen publiek zijn voor het Nederlandse, tamelijk geschifte duo. Hun muziek valt met de beste wil van de wereld niet in een hokje te duwen, maar het is alleszins het opzwependste wat wij de laatste jaren van onze noorderburen hoorden.

Dag één sloten we dan maar af met de twee Belgische bands op de affiche: Yuko en Absynthe Minded. Vooral die laatsten wisten het Deense publiek te imponeren, en wij voelden ons terstond thuis in Aarhus.

Op naar dag 2, die The State, The Market and The DJ voor ons mocht aftrappen. Het jonge viertal speelde een voornamelijk ingetogen set en deed ons verlangen naar meer. Bodebrixen schudde ons helemaal wakker met zijn frisse en bijzonder opgewekte popnummertjes. De vergelijking met Belle & Sebastian overviel ons om de haverklap, maar dat kon de pret niet bederven. Integendeel.

Ook de Noorse Hanne Hukkelberg kreeg een plaats op de goedgevulde SPOT-affiche. Zij bracht ons een perfect afgewerkte set vol nummers uit haar jongste 'Blood From A Stone'. Een dame met klasse waarvan we blijvend onder de indruk zijn.

Valravn was dan weer een echte ontdekking. De krachtige nummers gedragen door draailieren, eenhandsfluiten, percussie en elektronica kwamen zeer mooi tot hun recht bij de bezwerende stem van de Faroerse leading lady. Voer voor fans van Hedningarna, Under Byen en Björk.

IJsland was een volgende logische halte, want ook Emiliana Torrini was aanwezig in Aarhus. Haar immens populaire Jungle Drum deed de zaal al snel vollopen, maar het waren vooral nummers als het intense Gun of het ingetogen Sunny Road die ons aan onze stoel kluisterden.

De grootste ontdekking van de dag, en misschien wel van onze driedaagse, moest echter nog komen in de vorm van Mike Sheridan. In Denemarken geen onbekende meer, getuige zijn plaats op Roskilde. Wat deze 17-jarige snaak uit zijn laptop wist te persen, was ongetwijfeld elektronica van de bovenste plank. Het is wellicht slechts een kwestie van tijd vooraleer deze getalenteerde jongen evenveel furore maakt als zijn landgenoot Trentemøller.

Met een gemiddelde leeftijd van vijftien jaar moet Electrojuice - vandaar wellicht de dwaze groepsnaam - zowat de jongste band van het festival geweest zijn. Maar laat het nu ook één van de meest opwindende geweest zijn. Hun snoeiharde elektro is niet bepaald origineel - Goose deed het hen een hele tijd geleden al voor - maar het bracht onze ledematen vanaf de eerste seconde in beweging, en ook dat verdient hier een pluim.

Het begint onderhand al tamelijk ongeloofwaardig te worden, maar ook Marybell Katastrophy vormde een ontdekking van jewelste. Een bont allegaartje dat voornamelijk uit vrouwen bestond, en enkele wel erg vreemde bejaarden, bracht de meest uitbundige show van het weekend en was ook muzikaal écht vernieuwend. We hoorden CocoRosie, maar evengoed Crystal Castles en een hoop rock.

De laatste dag begon de vermoeidheid toe te slaan, en het optreden van Rumpistol werkte dat jammer genoeg enkel nog meer in de hand. Een slaapverwekkende set vol minimale elektronica met daarbij enkele nietszeggende visuals was niet meteen waar we nu nood aan hadden.

Kiss Kiss Kiss kon ons er meer doorslepen. Het was een van de weinige gewone rockgroepen die we dit weekend aan het werk zagen, en daar zit meteen ook het negatieve kantje: gewoon. Niets minder, maar ook niets meer.

Red Shifter verdient echter de prijs als meest slaapverwekkende band van het festival. De bewierookte ruimte deed ons al geen goed, en de muziek kon ons ook geen enkele seconde boeien.

Ólafur Arnalds deed het dan een stuk beter, maar ook hij leek deze keer niet in topvorm. Hij putte gretig uit zijn ouder materiaal en verraste ons met enkele nieuwe nummers, maar de nodige sfeerschepping was zoek. Een jammerlijk gemiste kans voor deze nochtans beloftevolle IJslandse pianist en zijn strijkers. Bij WhoMadeWho was er dan wel weer sfeer, maar danig onder de indruk waren we verder niet.

En net toen we dachten dat we het wel gehad hadden, belandden we bij een laatste hoogtepunt: The Low Frequency In Stereo. Op plaat hebben ze nog heel wat werk aan de winkel, maar live staat de groep als een huis. Bij momenten hoekig, dan weer uiterst melodieus, maar altijd raak.

Festivalafsluiter van dienst was de IJslandse postrock-formatie For A Minor Reflection. Zij bewezen zichzelf al in het voorprogramma van Sigur Rós en tekenden ook deze avond voor een krachtige set die nooit verveelde. Een ideale afsluiter van een prachtig festival.