'A Foot In The Door', the best of Pink Floyd!?
Achtergrond
Pink Floyd is geen singlesband, nooit geweest. Zelfs onfortuinlijke enkelingen die (letterlijk) kapten met een carrière in de zagerij, te kampen kregen met koudvuur en toch nog van mening waren dat krokodillen best aardige beesten zijn, kunnen de hits van de legendarische groep op één hand tellen. The Floyd maakte platen. En beregoeie ook! Dát op een schijfje samenvatten is bij voorbaat mislukken. 'A Foot In The Door' heeft zijn verdiensten, maar raakt het album Pink Floyds essentie?
Doorgewinterde fans hebben aan ‘A Foot In The Door: The Best Of Pink Floyd’ geen boodschap. Zij hebben een zwak voor de Syd Barrett-periode en 'The Piper At The Gates Of Dawn', maar krijgen enkel See Emily Play. Zij krijgen nog steeds kippenvel van elke gitaarnoot uit Shine On You Crazy Diamond, maar stoten op een verminkte versie. Zij huilen al eens graag mee met de hond Seamus, maar vinden op ‘A Foot In The Door’ helemaal niks van ‘Animals’ of ‘Meddle’ - wel een verhoogde dosis ‘Wish You Were Here’, ‘Dark Side of The Moon’ en ‘The Wall’.
Om maar te zeggen dat de vorige compilatie 'Echoes' (2 discs, uitgebracht in 2001) op al die vlakken pakken beter scoort. De songselectie op ‘A Foot in The Door’ maakt een nonchalante indruk. En akkoord, Best Ofs horen nu eenmaal bij grote re-releasecampagnes als die van Pink Floyd. Maar - grote maar! - dat Have A Cigar de selectie haalde, maakt onze dag goed.
Om maar te zeggen dat de vorige compilatie 'Echoes' (2 discs, uitgebracht in 2001) op al die vlakken pakken beter scoort. De songselectie op ‘A Foot in The Door’ maakt een nonchalante indruk. En akkoord, Best Ofs horen nu eenmaal bij grote re-releasecampagnes als die van Pink Floyd. Maar - grote maar! - dat Have A Cigar de selectie haalde, maakt onze dag goed.
Het beeld van de opgeklede platenbons - dollartekens in de ogen - die een beloftevolle band (lees: Pink Floyd na het succes van ‘Dark Side Of The Moon’) paait en tegelijk de wetten van de muziekbusiness wereldkundig probeert te maken, werd door niemand anders zo treffend geschetst. Leuk detail: het is niet eens Waters of Gilmour die ‘Have A Cigar’ zingt, wel folkmuzikant Roy Harper. Waters worstelde met de vocals en Gilmour had te weinig voeling met de tekst. Harper hing rond in de studio. De rest is geschiedenis…
Stijl- en groepskloven
Ook mooi is dat de songs van ‘Dark Side Of The Moon’, ‘Wish You Were Here’ en ‘The Wall’ vaak in korte cycli bijeengehouden worden. Sterker nog, de helikopters van The Happiest Days Of Our Lives razen al door de laatste seconden van het twaalf jaar oudere See Emily Play en vliegen ons zo moeiteloos over de gapende stijlkloof.
Tussen 1967 en 1979 was Pink Floyd immers geëvolueerd van absurdistisch tijdgeestvertaler tot geoliede conceptmachine onder dictaat van Roger Waters. De toestand werd onhoudbaar. Het album ‘The Final Cut’ was eerder een soloplaat dan een groepsprestatie. Pink Floyd explodeerde. Een rechtszaak volgde.
Het kamp Gilmour-Mason triomfeerde en maakte met ‘A Momentary Lapse Of Reason’ (1987) en ‘The Division Bell’ (1994) nog twee platen. Beide zijn vertegenwoordigd op ‘A Foot In The Door’, net als ‘The Final Cut’. De balans met Waters aan de ene en Gilmour aan de andere kant is dan wel mooi in evenwicht, het geeft de tweede helft van de compilatie een bittere smaak.
Maar laat ons vooral niet vergeten dat deze turbulente historie bergen tijdloze muziek voortbracht. ‘A Foot In The Door’ verzamelt Another Brick In The Wall, Wish You Were Here, Time, Money, Comfortably Numb en eindigt met het magistrale slot van ‘Dark Side Of The Moon. Er is echter maar een plaats waar Pink Floyds DNA ongeschonden geconserveerd wordt en dat is op de originele albums. En het lijkt nu misschien heel toevallig, maar die werden onlangs allemaal schitterend heruitgebracht.
27 november 2011