30 jaar AB ... of toch bijna

Achtergrond

Ik heb het even voor u opgezocht en heb ontdekt dat ik nog geen dertig jaar naar de AB ga. Helemaal niet, zelfs. Zeventien jaar is het intussen. En dan zitten er nog wel wat hiaten tussen de periodes van mijn aanwezigheid in Belgiës meest vermaarde muziektempel.

Eigenlijk ben ik een laatbloeier als het op concerten aankomt. Misschien is het daarom wel dat ik nu de schade wil inhalen, dat ik zo gretig ben naar concerten, dat ik niks wil missen. Het is gewoon een gedachte die me overviel terwijl ik door mijn schoendoos met concerttickets bladerde.

Want het eerste gedocumenteerde - dus voorzien van een geldig ticket - optreden dat ik bijwoonde in de Ancienne Belgique vond plaats in 1992. Crowded House stond toen aan de top van zijn kunnen, 'Woodface' was hun meest recente plaat en geen enkel radiostation die naam waardig kon aan hen voorbij. Het was dan ook met grote verwachtingen dat ik naar de muziektempel trok. Verwachtingen die, bij nader inzien, ook grotendeels werden ingelost.

The Black Crowes (1997) begonnen te vroeg en maakten een wat lome indruk, maar hadden wel net een prachtige plaat uit en dat straalde af. Dream Theater (1998) speelde ongelooflijk luid, maar ook verschrikkelijk secuur. Ben Folds deed zijn Five (1999) een zwanenzang zingen. En zo kan ik doorgaan tot in 2009.

De AB is nooit bij de pakken blijven zitten en heeft altijd geprobeerd zichzelf opnieuw uit te vinden. In de Rewind-reeks zag ik The Scabs (2007) een fantastisch concert geven, en Domino was steeds opnieuw een ontdekkingsreis door nieuwe muziek. Soms werden daarvoor alle mogelijkheden aangesproken. Concerten in de inkomhal, de Club en de grote zaal en een constante stroom van luisteraars in de gangen, bijvoorbeeld. En er waren nog andere initiatieven.

Intussen - in 1997 met name en zelfs volledig gratis, want ticket gewonnen via de krant - had ik ook kennis gemaakt met de zo mogelijk nog gezelligere AB Club. Jim White was er de gastheer van dienst en ik volg de man tot op de dag van vandaag met nog steeds evenveel interesse. Death Cab For Cutie (2004) speelde er voor een handjevol mensen toen 'Transatlanticism' net uit was en Ben Gibbard nog geen jeugdidool was. En ook TV On The Radio en Sufjan Stevens maakten daar datzelfde jaar bijzonder veel indruk.

Dat die verwachtingen niet altijd werden ingelost, was onvermijdelijk. Ook al zijn er niet zoveel concerten die negatieve gedachten bij mij oproepen. Maar als het dan toch moet, kom ik meteen uit bij het misbaksel dat Sparklehorse (2002) voorschotelde. Het enige wat ik me van dat optreden nog wil herinneren, is een bisnummer waarmee Mark Linkous alles - want hij had intussen ook wel door dat het fout liep - wilde goedmaken.

Maar over al die jaren weegt zo één wangeboorte niet op tegen al het plezier dat ik in die zalen heb beleefd, al de schoonheid waarvan ik getuige mocht zijn, al het kippenvel dat ik heb gevoeld. Het tienjarig jubileum van De Mens (2007), de unieke show van The Strokes (2002 - alle songs van de debuutplaat en de band verdween zonder één enkele bis-, de triomf die de eerste doortocht van The Darkness (2004) was. Moet ik nog doorgaan?

Het waren zeventien mooie concertjaren. Jaren waarvan ik er geen enkel had willen missen, want er was elk jaar wel een concert dat de moeite loonde. En dat er nog zullen volgen, spreekt voor zich. Dat hoeft zelfs geen verder betoog.