#25 jaar duyster. [7 januari] - De duystere kantjes van Bas Barbier

Op 2 januari 2000 zocht radioshow duyster. voor het eerst schuchter de weg in de ether. In die kwarteeuw is het programma uitgegroeid tot een genre in its own right en werd de wekelijkse laatavondafspraak voor velen een houvast in de turbulente innerlijke wereld.

daMusic blikt de komende dagen terug op vijfentwintig jaar duyster. met getuigenissen van luisteraars binnen en buiten onze redactie. We polsten tien verstokte fans van de show naar hun duystere kantjes.

Wie meer duyster. nodig heeft of voorgeschreven kreeg dan de wekelijkse dosis (in te nemen voor het slapengaan op maandagavond), kan z'n toevlucht zoeken tot Spotify. Tik daar “duyster” in, en de kans is groot dat je op een van de playlists van Bas Barbier terechtkomt. Netjes gegroepeerd per jaar, sinds 2020, en intussen goed voor drieduizend songs. We jennen Bas graag even met het aartsmoeilijke verzoek om daaruit een persoonlijke selectie te maken…

 

Herinner je je nog waar, wie, hoe of wanneer je duyster. ontdekte op je radio?

Geen idee eigenlijk. Jammer genoeg veel te laat duyster. opgepikt maar nu probeer ik wel ruimschoots mijn schade in te halen door elke week (met mijn headset op) even weg te vluchten/te ontsnappen aan het jachtige leven en gewoon weg te dromen en twee uur lang te genieten. 

Mijn duyster.-achterstand probeer ik ook een beetje recht te zetten door mijn duyster.-lijsten op Spotify (begonnen in 2020, toen de wereld even op slot ging) bij te houden. Ondertussen staat mijn nog lege lijst van 2025 al klaar. 

Een obligate halte in muziekvragenlijstjes: wat zijn jouw favoriete artiesten en/of albums/songs uit het duyster.-archief, internationaal en Belgisch?

Low! Sowieso. Mimi Parker! 🖤 Voor mij zal duyster. altijd gelinkt blijven aan Low, dé ultieme duyster.-band

Caribou - Melody Day (Four Tet Remix). Wat-een-prachtig-nummer! Eindeloos op repeat graag.. 

Godspeed You Black Emperor! - Moya. Godspeed, ook zo’n duyster.-band. Een band die je live aan het werk moet gezien hebben, uitkijken naar hun passage in Gent binnenkort.

Bij gebrek aan een Belgische inbreng kies ik voor (Hammers van) Nils Frahm. Iedereen van mijn vrienden weet (tot vervelens toe) dat Nils Frahm één van m’n favorieten is en dat ik hem dus al ettelijke keren aan het werk gezien heb.

Welke songs of bands hoorde je voor het eerst bij duyster. en deden je haast je radiotoestel knuffelen?

Ik denk dat het misschien wel Sigur Rós was. Uiteraard kende ik hen al van het nummer Sven-g-englar maar dankzij duyster. leerde ik de band pas echt kennen. Ik ben ook een stuk jonger dan veel van mijn concertvrienden en misschien daarom te laat op de postrock-trein gesprongen. Jaloers als die het hebben over welke legendarische bands ze al x aantal keren gezien hebben. Soit, ik haal mijn schade wel in.

Recent nog het geweldige This Is Not The End van Oh Hiroshima leren kennen en live aan het werk gezien op Dunk!

Duyster. is tomeloze weemoed en oorverdovende zoetheid. Welke duyster.-songs raakten je tot in de diepste vezel, al dan niet tot tranen (van schoonheid of van gedeelde smart) toe?

Afgelopen zomer nog kippenvelmomenten in OLT en op Midzomer, toen Explosions In The Sky afsloot met het prachtige The Only Moment We Were Alone... Net geen natte ogen.

Wel tranen in mijn ogen toen ik een tijd geleden nog eens ‘()’ van Sigur Rós beluisterde. Wat een album, prachtig.

Slowdive doet het voor mij toch ook keer op keer. Gaat nooit vervelen (in 2024 vier maal aan het werk gezien), blijft ontroerend mooi, grijpt je naar de keel en doet je wegdromen op het hetzelfde moment.

Nog iets dieper in je zielenroerselen peuterend: welke duyster.-songteksten raken telkens weer een gevoelige, persoonlijke snaar?

Bij mij snijdt muziek dieper dan woorden. Dus laat me voor deze vraag misschien maar naar het neo-klassieke grijpen, waar elke instrument of elke snaar- of toetsaanslag vaak een eigen verhaal vertelt voor me.

De passie voor dit genre heb ik ongetwijfeld meegekregen van mijn ouders, die al jaar en dag in de koorwereld actief zijn. En zo kwam ik ene Philip Glass tegen in hun platencollectie. De stap naar hedendaagse neo-klassieke artiesten was dus niet zo groot (Max Richter, Ludovico Einaudi,…).

Nog zo’n topper in dit genre is Johann Jóhannsson (zie Flight From The City), jammer genoeg veel te vroeg gestorven en nooit live aan het werk gezien. 

Wie me in dit genre ook volledig kan ontroeren, is Dustin O’Halloran (zie bijvoorbeeld We Move Lightly) of A Winged Victory For The Sullen.

Totaal iets anders dan voor mij is Radio Protector van 65 Days Of Static. Hier wil ik dringend nog eens op dansen, springen met een smile tot achter mijn oren (die belletjes!). Kan iemand deze jongens nog eens naar ons land halen? (deze vraagstelling kan voor alle vernoemde bands gelden)

Er passeerden de voorbij vijfentwintig jaar al duizenden songs op de playlists van duyster., maar je kan ongetwijfeld zelf nog songs suggereren die om welke reden dan ooit nog nooit de zondag- of maandagavondradio haalden?

Unkle - Looking For The Rain (met die heerlijke rasperige stem van Mark Lanegan)

Fuck Buttons - Sweet Love For Planet Earth (ik wacht geduldig tot Benjamin John Power het aan de stok krijgt met Tom Smith en terug samen met Andrew Hung noise gaat maken uit de Fisher Price cassette-recorder)

Moby - God Moving Over The Face Of The Water (wegdromen!)

Stel er komt een nieuwe duyster.-compilatie cd of lp, welke songs mogen volgens jou niet ontbreken?

Dé duyster.-oer-klassiekers als Low, Mogwai, Sigur Rós en GY!BE mogen uiteraard niet ontbreken, maar als ik er zelf enkele mag kiezen, komen deze spontaan bij me op:

Slint - Good Morning, Captain

Soap & Skin - Thanatos

Gavin Bryars - Jesus Blood Never Failed Me Yet

Wij gaan nog de hele week door met onze viering van 25 jaar duyster. Herbeluister de jubileumeditie van de uitzending op Radio 1 hier.