#2020 - Rolling Blackouts Coastal Fever - Cameo (2020)

Op basis van deze dagelijkse rubriek zou u misschien denken dat wij ons permanent wentelen in het verleden, maar deze week monsteren we toch maar eens de buit van vandaag, van dit hoogst bevreemdende 2020.

Tegenvoeters hebben een ontiegelijk groot talent voor kwikzilveren popmuziek met weerhaakjes. Dat werd reeds in overvloed bewezen door The Triffids, The Go-Betweens of The Church. En sinds enige tijd mag je daar ook gerust Rolling Blackouts Coastal Fever aan toevoegen, want zij zetten die traditie lustig voort.

De groep uit Melbourne bewijst intussen al twee platen lang dat ze waardige opvolgers zijn van voornoemde groepen. We zagen hen al in De Lift op Pukkelpop gloriëren in 2018, alwaar ze ons op het middaguur al behoorlijk bij de keel hadden, zachtjes maar toch gedecideerd. 

De nieuwe plaat (ze dateert van juni) klinkt zelfs behoorlijk vrolijk voor hun doen. Quasi-gezonnebrande indie met veel gitaar (ze hebben drie zanger-gitaristen), maar als je goed en herhaaldelijk luistert, hoor je toch ook donkere tonen achter de façade. Cameo, de vierde single, is een behoorlijk avontuurlijk nummer dat de geheimen pas prijsgeeft na verschillende beluisteringen. Zanger-gitarist Frank Keany: “This is a love song. It’s about reaching through time portals. The lyrics were pieced together over about a year like a little puzzle. I found the first pieces in Rushworth, and the last pieces in Darwin. It’s fun but you get to a point where you’re like, "Who am I anymore?" You feel like you’re everywhere and nowhere at the same time. And no one in particular.”

Na een trage start plooien alle gitaren in de juiste richting en jengelen ze lekker naar een hoogtepunt.  Damn covid-19, want live hadden we dit ook graag aanschouwd, maar ze hebben beloofd zo spoedig mogelijk naar Europa af te zakken om de dan niet meer zo nieuwe plaat alsnog voor te stellen.