2018 in protestplaten

Eindejaar 2018

2018 was niet bepaald een stabiel jaar. De gele hesjes dwongen Macron tot een knieval, de Ierse vrouwenbeweging bekampte kerk en staat en won de legalisering van abortus, zelfs zelfbenoemd absoluut monarch Xi Ji Ping krijgt te maken met verzet van jongeren, vakbonden en de LGBQI+beweging. De wereld staat op tegen een regime dat de zakken van negenennegentig procent van de mensen via besparingen en bezuinigingen leeghaalt om de Lippensen en Frères van deze wereld vet te mesten. Tientallen miljoenen verzetten zich tegen de dictatuur van angst, racisme, seksisme en de LGBTQI+fobie die ons verdeelt en verzwakt.

Ook artiesten lieten zich niet onbetuigd. Was protestplaat ooit een vies woord, wordt het nu bijna een ereteken. Artiesten gebruiken meer en meer hun stem om maatschappelijke woede te vertalen naar grote en kleine podia. Het is zelfs zover gekomen dat Béyonce ondertussen een tweede carrière kan bouwen op een commerciële pastishe van muzikaal protest; Of toch dat en de sweatshoparbeid van Zuid-Oost Aziatische kinderen. Wie heeft Childish Gambino’s This is America trouwens niet gehoord afgelopen jaar? Ziehier dé protestalbums van 2018.

Sons of Kemet – 'Your Queen Is A Reptile'

Het doorbraakalbum van de Britse band rond de ondertussen wereldvermaarde Shabaka Hutchins. Repetitieve jazz die dienst doet als statement tegen het racisme en imperialisme van de Britse kroon en tegen maatschappelijk seksisme. Queen Elizabeth II wordt van de troon gestoten en moet plaats ruimen voor vrouwelijke activisten en vrijheidsstrijders als Yaa Ashanti en Angela Davis: “Jullie koningin wordt onderhouden door belastingen die op hun beurt de rassendiscriminatie en onrechtvaardigheid op basis van klasse vergoelijken” Duidelijk.

 

Sleaford Mods – 'Sleaford Mods'

Geen protestjaar zonder de Mods. Het Britse duo haalde eerder uit naar neoliberalisme en de effecten van besparingen op het Engelse achterland. Op de tittelloze ep, die dit jaar uitkwam, werd de toon donkerder. Geen politieke aanklachten deze keer, maar een levendige vertaling van de ongeleide woede van de arme, Engelse onderbuik.

 

Ministry – 'Amerikkkant'

index=2

Muzikaal niet zo goed als de platen waarop ze de pijlen richtten op George W. Bush, en al zeker niet het meest subtiele album op de lijst. De combinatie van botte-bijl-hardcore-industrial en de oorlogsverklaring aan de alt-right, internet-trolls en Donald Trump werkt echter wonderwel. Het album is doorspekt met soundbites van Donald Trump en lyrics als “Skinheads take a dive / Antifa is coming for you / they won’t survive”, laat Ministry weinig aan de verbeelding over.

 

Gazelle Twin – 'Pastoral'

Het meest verdoken protestalbum op de lijst. 'Pastoral' is een elektronische state of the nation, waarin Bernholz collectieve Britse psychoses identificeert en muzikaal verzinnebeeldt in de setting van een dystopisch Engeland waar consumentisme en fascisme hoogtij vieren.

 

U.S. Girls – 'In A Poem Unlimited'

Meghan Remy heeft zich nooit onbetuigd gelaten over de geopolitieke situatie. De edgy popmuziek van U.S. Girls onderstut op 'In A Poem Unlimited' aanklachten tegen het presidentschap van Barack Obama en zijn drone-aanvallen, maar vooral tegen alledaags seksisme en machtsmisbruik. Ze pikt #metoo op en vervormt de wereldwijde beweging tot een muzikale woedekreet.

 

Marc Ribot – 'Songs Of Resistance 1942 -2018'

Een klassieke protestplaat. Meestergitarist Marc Ribot neemt met behulp van bekende zangers (moderne) klassiekers in het genre onder handen. Van Bella Ciao (met Tom Waits!) over The Militant Ecologist tot Knock That Statue Down, Ribot laat geen thema liggen en smeedt ze tot een folky aanklachtplaat.

 

Seun Kuti – 'Black Times'

De jongste Kuti stapt stevig in de voetsporen die vader Fela achterliet. Swingende Afrobeat begeleidt het sneren naar corrupte politici en een onwrikbaar geloof in de kracht van verzet.

 

Idles – 'Joy As An Act of Resistance'

Deze plaat bekleedt de eerste plek in heel wat gevestigde eindejaarslijstjes. Idles wordt nu al gebombardeerd tot de Messias van een herrezen punkscene. De plaat is een chaotische, schreeuwerige, dansbare frustratieschreeuw tegen machismo en racisme.