2007: New Rave bereikt hoogtepunt met debuut Klaxons

Flashback

Klaxons brachten tien jaar geleden ‘Myths Of The Near Future’ uit. Ze werden gezien als de vaandeldragers van de “new rave”, een vluchtige jongerencultuur die begon als een grap en eindigde als een grap. Maar dan wel eentje met een verdomd ongemakkelijke clou.

Laten we een kat een kat noemen: ook tien jaar na datum blijft ‘Myths of The Near Future’ een puike plaat. Golden Skans manifesteerde zich als een ideale single met perfect meezingbare backings en dromerige gitaarlicks. It’s Not Over werd het nummer, dat trance en rock perfect samenbracht. En Atlantis To Interzone werd het anthem van de jongerencultuur die zich “new rave” noemde; een naam opgemaakt uit de  “new wave” van de jaren zeventig en de “rave” die begin jaren negentig furore maakte, sirenes, toeters en smileys incluis.

Maar voor we zover zijn, kijken even terug naar eind 2005, een tijd waarin indie de plak zwierde. Bands als The Libertines, The Rakes en The Vines brachten een al bij al saaie uitloper van Ramones-achtige punkrock en gaven daar een eigen zwier aan. De muziek, die toen floreerde, was blank, had een hoedje op, zette de bovenste knopen van het hemd wijd open en rook naar zure Paco Rabanne aftershave. Maar het was toen vooral een overwinning op de elektronische muziek, die in de jaren negentig kwam piepen. De gitaar had die kwelduivels met succes verdrongen. Althans voorlopig.

Het was echter een kwestie van tijd vooraleer een band opdook die gitaar en synthesizers met elkaar verbond. De Engelse pers kwam nogal snel met Klaxons op de proppen, een drieling uit het zuiden van Londen die een passie voor futuristische boeken en films deelde. Geïnspireerd door de dansmuziek die dankzij Justice, Simian Mobile Disco en onze eigenste Soulwax de radiogolven bereikte, besloten ze het plezier van de clubmuziek te combineren met gitaargeweld. Britpop meets house en trance. Of indie meets een meute die wil dansen en die zichzelf niet al te serieus neemt.

NME sprong, zoals wel vaker, mee op de kar en slaagde erin een nieuwe jongerencultuur te creëren. De term “new rave” werd geboren uit een kleine brainstorm tussen enkele bobo’s bij NME en de manager van Klaxons zelf. Nog voor Klaxons een deftige ep op de markt bracht, werd een heuse NME New Rave Tour op poten gezet met Klaxons als headliner en bands als New Young Pony Club en CSS. New rave werd een cultuur, aangestoken door platenbonzen en muziekjournalisten die hoognodig op zoek waren naar een nieuwe frisse bries in de muziekwereld. Maar die bries werd al snel een windstoot die alles meenam wat op zijn weg lag.

New rave was fun. New rave was een verschrikkelijk veel dingen samen. New rave was vooral een genre zonder eigen geluid, maar met een uitgesproken uitzicht. Jongeren begonnen zich zo kleurrijk mogelijk te kleden, snoven ketamine, namen MDMA en knabbelden op plooibare fluostokken om zo het uitdruppend vocht over het lichaam te sprenkelen. In de H&M vochten jongens om de strakste meisjesbroeken en gingen meisjes op zoek naar de lelijkste netkousen. Wie niet genoeg opviel, werd genadeloos uitgesloten.

New rave was in korte tijd een uit de hand gelopen grap geworden, die zich weerspiegelde in de modewereld, op tv en in de platenwinkels. Met de serie ‘Skins’ kreeg new rave ook definitief een gezicht in de mainstream. De supermarkten lagen vol met new rave-compilatiecd’s en meestal de slechtste voorop. Het uitgesprokene werd plots de norm. En new rave werd heel snel een term die uitgespuwd werd als een dikke fluim die hardnekkig in de keel bleef hangen.

‘Myths Of The Near Future’ werd uitgebracht tijdens de nadagen van de new rave, al voelde dat toen niet zo aan. Het album kon op enkele prijzen rekenen in het thuisland. NME, de uiteindelijke lont aan het spreekwoordelijke vuur, gaf het album een NME Award. Klaxons mochten ook een Mercury Prize op de schouw zetten en lieten daarbij Bat For Lashes, Arctic Monkeys en vooral Amy Whinehouse achter zich.

Maar daarna kon Klaxons nooit meer echt voet aan de grond zetten. Bands als The Maccabees moesten zich noodgedwongen heruitvinden tot stadionact. Test Icicles, Teenagers en Late Of The Pier zetten na één plaat een punt achter hun groepje en zagen al snel in dat ze met hun naam als mede new rave-pioniers nooit meer succes konden boeken. Dev Hynes van Test Icicles gaat nu met succes door het leven als Blood Orange, de frontman van Late Of The Pier als La Priest. New rave werd plots gezien als een besmettelijke plaag ,waarbij de muziek nooit meer serieus kon worden genomen.

Vandaag overschaduwt de term new rave het beloftevolle debuut dat ‘Myths Of The Near Future’ nog steeds is. De term is een brandmerk waar Klaxons en een heleboel bands in hun spoor tot op vandaag niet meer overheen zijn gekomen. New rave is even snel gekomen als het gegaan is. In een periode van een paar maanden ging het van verschrikkelijk hip naar absoluut not done. In een wereld, die dankzij social-media als een razende tekeer gaat, lijkt het wel de laatste populaire jeugdcultuur te zijn die we gekend hebben.