2 mei 1989 was geen slechte dag voor onze platencollectie

Flashback

Neen, we willen van deze site geen verjaardagskalender maken. We raken stilaan de pedalen kwijt in alle reünietours en jubileum-re-releases, maar vandaag willen we toch even stilstaan bij 2 mei 1989. Die dag verschenen twee platen die ook vandaag nog opduiken in top-tien-aller-tijdenlijstjes.

The Cure bestond al een dik decennium en had al een aardig aantal legendarische platen in de backcatalogue, maar het ultieme meesterwerk verscheen misschien wel exact dertig jaar geleden. 'Disintegration' borduurde voort op voorganger 'Kiss Me Kiss Me Kiss Me', maar absorbeerde ook de meer donkere sound van platen als 'Pornography' of de meer frivole pop van 'Japanese Whispers'.

Naast dit meesterwerk van een gevestigde waarde, pruttelde iets noordelijker een ander legendarisch album. In Manchester werd niet langer naar penny's gezocht op de dansvloer, maar mochten de beentjes vrolijk de lucht in op de nieuwste sound: een waanzinnige mix van indie gitaren en aanstekelijke dansritmes. Het debuut van The Stone Roses is één van dé iconische platen van wat later "Madchester" zou gaan heten en mag vandaag eveneens dertig kaarsjes uitblazen. De scene was geen lang leven beschoren, maar de invloed van Madchester zindert nog steeds na.

Mogen we vandaag 'Disintegration' beschouwen als het sluitstuk van de jaren tachtig en Stone Roses als het voorspel van de jaren negentig?