1991: Red Hot Chili Peppers brengen 'Blood Sugar Sex Magik' uit (2/2)
Flashback
Vijfentwintig jaar geleden gingen de Red Hot Chili Peppers van een band die in bescheiden clubs speelde, naar een megagroep die grote arena’s vulde. De oorzaak? ‘Blood Sugar Sex Magik’: een alt-funk-klassieker die één van de hymnes van de jaren negentig voortbracht. Het mooiste moment in de band hun carrière, waarna de afgrond onherroepelijk om de hoek loerde. (Lees hier deel één)
‘Blood Sugar Sex Magik’ kwam uit op vijfentwintig september, met de single Give It Away als vooruitgeschoven sterspeler. Het nummer werd eerst geweigerd door verschillende radiostations met als reden dat de Peppers gerust mochten terugkomen als ze een melodie konden schrijven. Maar eenmaal de iconische clip - waarbij de bandleden, beschilderd in glitters, de gekste dansbewegingen uithaalden in een woestijn - uitkwam, schoot de populariteit van het album de hoogte in.
Give It Away piekte op plaats zeven in de Engelse hitparade, stond onmiddellijk op nummer één in de Amerikaanse rockcharts en zou een jaar later een Grammy in de wacht spelen voor “Best Hard Rock Performance with Vocals”. Het album zelf ging dertien miljoen keer over de toonbank over de hele wereld en zou in 1992 nog verschillende prijzen wegkapen.
De succesvolle ‘Blood Sugar Sex Magik’-tour, met acts als The Smashing Pumpkins, Pearl Jam en Nirvana in het voorprogramma, waren stuk voor stuk toonaangevende concerten van een nieuwe lichting in het alternatieve rockcircuit. Eind datzelfde jaar waren alle voorprogramma’s uitgegroeid tot hoofdacts met een eigen show. De tour hield ook halt in België, namelijk op vijftien februari 1992 in Deinze. Ook het memorabele optreden van de Peppers op Torhout-Werchter in datzelfde jaar blijft hangen, mede dankzij het moddergevecht dat uitbrak tijdens dat concert. Kiedis sprak er toen de woorden: “If you like us, throw more mud”, waarna het podium bekogeld werd. Het verdere programma werd uiteindelijk een uur opgeschoven om alles terug op te kunnen ruimen. Frusciante was er toen helaas al niet meer bij.
Haastig op zoek naar een nieuwe single besloot Warner enkele vertegenwoordigers naar een concert van de Peppers te zenden, op zoek naar wat de eventuele nieuwe kraker der hitlijsten zou worden. Toen Frusciante Under The Bridge inzette en Kiedis de cue miste, zong het volledige publiek in zijn plaats de eerste zinnen mee. Hoewel Kiedis zich eerst nog schuldig voelde over zijn foutje op het podium, waren de mensen van Warner het roerend eens: Under The Bridge werd de nieuwe single. Het nummer zou nog hogere toppen scheren dan de voorganger en piekte zelfs op nummer twee in de Billboard-top.
Toch was de band verrast door het succes van het nummer. “It doesn’t really have a hook. And not to take away from Anthony, but he’s not the greatest singer in the world. It’s just cool and soulful. It’s not like the guy who wins all the awards — Michael Bolton — but maybe that’s why it’s so great”, aldus drummer Chad Smith. Ook de videoclip van Under The Bridge zou veel prijzen wegkapen. Regisseur Gus Van Sant bracht in 1991 ook ‘My Own Private Idaho’ uit met River Phoenix, vriend des huizes van de Peppers, in een hoofdrol als mannelijke hoer. Kortom: de populariteit van de Peppers en aanverwanten steeg naar nooit geziene hoogten. De wereld lag aan hun voeten.
Maar het glazen muiltje knelde bij Frusciante, die de populariteit als een schande zag en zich volledig verloor in een drugsverslaving. Hij zonderde zich af van de rest van de bandleden en sloot zich tijdens de tour meestal op in zijn kamer met zijn vriendin. Frusciante was hevig op zoek naar de roes die hij ervaarde tijdens de dertig dagen retraite in het huis van Rick Rubin, maar die roes kon hij tijdens de tour nergens vinden.
Toen de overige bandleden hem confronteerden met zijn gedrag, reageerde hij telkens misnoegd en werkte hij zijn frustraties uit door zich tijdens optredens in een hoekje af te zonderen en energieloos te spelen. Kiedis: “He began to lose all of the manic, happy-go-lucky, fun aspects of his personality. Even on stage, there was a more serious energy about him.” Hoe diep Frusciante in zijn pijnlijke depressie zat, werd pas echt duidelijk tijdens het optreden in ‘Saturday Night Live’. Frusciante speelde zo schamel dat de Peppers een mal figuur sloegen voor heel Amerika. Kiedis en Frusciante gingen backstage na het optreden net niet met elkaar op de vuist.
Twee weken later besloot Frusciante te kappen met de band, middenin de tour door Japan. De overige bandleden konden hem nog overtuigen om één laatste optreden te doen in Tokyo, hetgeen uitliep op een sisser. Frusciante was zo tegendraads dat het optreden de geschiedenis zou ingaan als het slechtste optreden ooit van de band. De Peppers gingen in allerijl op zoek naar een nieuwe gitarist, terwijl Frusciante zich terugtrok in zijn huis in Los Angeles, waar hij het heroïnemonster voedde tot het hem bijna te veel werd.
Drie jaar lang leefde Frusciante geïsoleerd in een stort. Zijn vrienden Johnny Depp en Butthole Surfers-frontman Gibby Haynes maakten de kortfilm ‘Stuff’ over Frusciante's tijd tijdens zijn isolement, waarbij ze met een camera ronddoolden in zijn huis. Het toont op een pijnlijke manier hoe diep Frusciante gevallen was. Hij maakte in die tijd twee solo-albums, die op zijn vraag later terug uit de rekken zijn gehaald. Zijn huis brandde uiteindelijk af, waarbij heel wat instrumenten en opnamemateriaal verloren ging.
De Red Hot Chili Peppers, met Flea en Kiedis als voortrekkers, overleefden. Maar echt helemaal hetzelfde was het niet. In 1995 brachten ze ‘One Hot Minute’ uit met David Navarro als gitarist. Het album werd afgekraakt en kon niet het succes van de vorige kaskraker evenaren. De Peppers misten het talent van Frusciante. En het zou tot 1997 duren voor een afgekickte Frusciante terug aan hun deur kwam kloppen, klaar om hun carrière nieuw leven in te blazen met ‘Californication’.
De Red Hot Chili Peppers staan op zes november in het Sportpaleis