1980: Pink Floyd brengt Another Brick In The Wall (part 2) uit in de VS

En wat voor single: in Noord-Amerika staat hij vier weken op nummer één. Ook hier te lande en onder meer in Australië, Duitsland en Italië bereikt het nummer de top van de hitlijsten. Voor Pink Floyd zou dat de eerste en enige keer zijn in de VS (evenals in België trouwens).

Het zou ons alvast verbazen, als u dit nummer niet zou kennen. Is het niet in de originele versie, dan vast wel onder de vorm van een cover (de ene al meer verteerbaar dan de andere). En er valt eigenlijk nogal wat over te vertellen.

Dat de single deel uitmaakt van het album (in die tijd – en nu waarschijnlijk weer – een dubbel-lp) is genoegzaam bekend. En misschien weet u zelfs dat er ook nog een (Part 1) en een (Part 3) zijn. Want eigenlijk – en dat geeft auteur Roger Waters zelf ook aan in het filmpje dat NPO Radio 2 maakte over het nummer – is de meester, de leraar ook gewoon maar een steen in de muur die Pink, het personage waar het conceptalbum rond draait, rond zichzelf bouwt: “Het belangrijkste thema van het nummer is niet de relatie met de onderwijzer. Het was de eerste keer dat ik in een songtekst uitdrukte dat je een muur kunt bouwen uit een aantal stenen, die samen iets ondoordringbaars worden.” Die andere stenen zijn de overige trauma's die Pink in zijn leven heeft meegemaakt, waarna hij zich terugtrekt achter die muur.

In (Part 1) draait het om de dood van zijn vader, gesneuveld in de Tweede Wereldoorlog, door Pink geïnterpreteerd als zijn pa, die hem in de steek laat. (Part 3) is het moment van aanvaarding dat al die trauma's gewoon maar stenen in de muur waren. De muzikale thema's worden uiteraard voortgezet in de drie delen, verdeeld over de plaat.

Maar het spreekt vanzelf dat het vooral deel twee is dat mateloos populair werd. In die mate zelfs dat Rolling Stone het in 2007 onderbracht in de “500 Greatest Songs of All Time”. Het getekende geldeelte van de videoclip is van de hand van Gerald Scarfe, die vooral gespecialiseerd was in politieke cartoons, maar zich hiermee op een heel ander vlak waagde. Later zou zijn werk ook nog worden gebruikt in de Disney-film 'Hercules'. Datzelfde tekenwerk werd ook gebruikt in de langspeelfilm die Alan Parker van het album zou maken met Bob Geldof (jawel, die van BandAid en ook een beetje van The Boomtown Rats) als Pink.

Het personage van de onderwijzer komt nog terug in een ander nummer van Pink Floyd. In The Hero's Return (afkomstig van 'The Final Cut') staat hij model voor alle soldaten die na de oorlog werk moesten zoeken als leraar, gezien de beperkte mogelijkheden.

Voor dit nummer werd sound engineer James Guthrie er ook op uit gestuurd om een koor te vinden voor het tweede deel van de song. Daarvoor belandde hij bij de Islington Green School (tegenwoordig City of London Academy Islington). Een contract bleek niet nodig en dus kon het koor ook geen aanspraak maken op de royalties van het nummer. In 2004, toen de copyright-wetten in Engeland werden aangepast, werd er toch nog een proces aangespannen, waarna de inmiddels dertigjarige koorleden toch nog een vergoeding kregen. Het initiatief daarvoor kwam van Peter Rowan, die eigenlijk hiermee hoopte een reünie te kunnen bewerkstelligen. Tevergeefs.

Tenslotte vermelden we nog dat het nummer verboden werd in Zuid-Afrika, nadat het ook daar de eerste plaats bereikte. De toenmalige Apartheid-regering zag de boodschap in het nummer namelijk als “opruiend”, hoewel Roger Waters dat altijd ontkend heeft.