#1979 - Wire - A Touching Display

1979, na jaren zagen en zeuren om de eerste stereo-installatie - de ITT-Schaub-Lorenz staat nog altijd in de living van onze ouders in Waterloos - en vijftien zijnde, kwamen er een aantal "nieuwe" dingen zeer hard binnen. Een kanteljaar met de punk die voorbijgeraasd was en de disco die breed had toegeslagen, ontstonden de zogenaamde independent labels en sprongen de major labels mee op de new wave-trein. Singles waren nog "hot" en konden de lp's van de respectievelijke artiesten naar een hogere sfeer lanceren. Een divers landschap met wave, ska, rock en de eerste pogingen tot rap en synthpop. Een glAoriejaar voor de vijfenveertigtoerensingle. 

Gruwelijk boeiende periode, zo ergens rond 1979 en 1980, toen postpunk met regelmaat een donker en hoekig meesterwerkje de wereld in katapulteerde (Joy Division, Cure, Gang of Four, Pere Ubu, Sound, PIL, Echo & The Bunnymen et tutti quanti) dat vandaag de dag vaak nog even relevant is als toen. In dat lijstje hoort Wire zonder meer ook thuis.

We keren nog eens terug naar de meesterlijke '154'-lp en belanden graag nog eens bij het meest beangstigende en donkerste nummer (en er was al niet zo heel veel lichtinval) met het bijna zeven minuten durende A Touching Display en het is geen seconde te veel.

Ingezongen door bassist Graham Lewis, die met grafdelversstem, zo ergens tussen Ian Curtis en Leonard Cohen in manoeuvreert en een extra laag duister toevoegt. Schijnbaar over een lange-afstandsrelatie die maar niet opschiet, waarbij de communicatie voor geen meter loopt, de eindconclusie maar niet valt en de radeloosheid besloten wordt met een wanhopig: “Oh, will she save me? / From what or who, I do not know”.

Iedereen, die Joy Division op zijn slependst en the Cure op zijn wanhopigst kan appreciëren, moet het majestueuze A Touching Display inkaderen. Wij luisteren al veertig jaar naar deze plaat en ze blijft intrigeren. Niet voor niets kampeert ze standvastig in onze top zoveel aller tijden. Meer nog, we kunnen ze niet missen en hebben die beredeneerde angst en onderkoelde Weltschmerz broodnodig. Zijn we dan überfan? So be it.