#1979 - The Pretenders - Brass In Pocket

1979, na jaren zagen en zeuren om de eerste stereo-installatie - de ITT-Schaub-Lorenz staat nog altijd in de living van onze ouders in Waterloos - en vijftien zijnde, kwamen er een aantal "nieuwe" dingen zeer hard binnen. Een kanteljaar met de punk die voorbijgeraasd was en de disco die breed had toegeslagen, ontstonden de zogenaamde independent labels en sprongen de major labels mee op de new wave-trein. Singles waren nog "hot" en konden de lp's van de respectievelijke artiesten naar een hogere sfeer lanceren. Een divers landschap met wave, ska, rock en de eerste pogingen tot rap en synthpop. Een gloriejaar voor de vijfenveertigtoerensingle. 

Zelden kwam een rockgroep zo overtuigend binnen en dat met een cool zoals die zelden vertoond was. Amerikaanse émigrée en journo voor New Musical Express Chrissie Hynde had gouden stembanden en een aangeboren songschrijverstalent met een uitmunted gevoel voor melodie en een verrekt catchy hook. Singles Kid en Stop Your Sobbing waren al voorafgegaan, maar Brass In Pocket did the trick en gooide het superkwartet hoog in de belangstellingsstratossfeer.

Verleidelijk, poppy en toch met voldoende machismo voor een forse djoef in de onderbuik. De titelloze debuutplaat zette vol zelfvertrouwen de standaard voor de rockers. Zo en niet anders klonk een hengst van een rockplaat. "I'm special, so special / got to have some of your attention" Die van ons had ze in 1979 en heeft ze anno 2023 eigenlijk nog steeds. "Rockchick", een spuuglelijk woord, maar het is het enige dat de lading dekt bij La Hynde.