#Rampetampen - The Rolling Stones - Midnight Rambler (1969)

Een rondje lekker rauw rampetampen kan altijd eens goed doen. Vettig, prettig en licht tegendraads de speakers op full blast. Volumeknop naar rechts deze week, luid en duidelijk!

Naar onze meing waren The Rolling Stones nimmer beter dan op 'Let It Bleed'. En laat er geen misverstand over bestaan: de concurrentie met pakweg 'Exile On Main Street', 'Sticky Fingers' of 'Beggars Banquet' is moordend. Het is een in-between guitar players-plaat, want Brian Jones doet nog op twee tracks mee, net als coming man Mick Taylor.

Wij kenden The Rolling Stones destijds vooral van "de hits", de klassiekers, en waren nog niet vertrouwd met het albumwerk toen we in de Sarma van Shopping I in Genk voor honderdtwintig Belgische frank 'Let It Bleed' aanschaften. De rest is geschiedenis: deze Stones-plaat kampeert al decennia in onze persoonlijke top tien van favoriete albums met haar broeierige, schroeiende, sexy rhythm-and-blues, nu en dan gevaarlijk zoals in Gimme Shelter of Midnight Rambler.

In die laatste neemt Mick Jagger het personage aan van een moordenaar die zijn slachtoffer stalkt. De moordenaar noemt zichzelf "the midnight rambler" en geniet van de roemruchte faam, zoals echte seriemoordenaars dat plegen te doen. Naar verluidt werd inspiratie gehaald uit het verhaal rond de Boston Strangler, die dertien vrouwen aanrandde en vermoordde met een nylonkous in de periode 1962-1964. In 1965 gaf ene Albert DeSalvo vanuit een psychiatrische inrichting de moorden toe en werd hij ervoor veroordeeld. Uitgesproken bewijzen waren er niet en forensische experten betwijfelden of hij wel echt alle moorden gepleegd had. DeSalvo stierf in de gevangenis in 1973.

Het nummer was een hoogtepunt in Stones-shows in de periode ’69-’70. Jagger liet toen de rol van moordenaar nog, als een van de eersten in de business, versterken door een bijzonder lichteffect van lichtman Chip Monck.

Over het nummer stelde Mick Jagger: "That's a song Keith and I really wrote together. We were on a holiday in Italy. In this very beautiful hill town, Positano, for a few nights. Why we should write such a dark song in this beautiful, sunny place, I really don't know. We wrote everything there - the tempo changes, everything. And I'm playing the harmonica in these little cafés, and there's Keith with the guitar." Keith Richards: "When we did Midnight Rambler, nobody went in there with the idea of doing a blues opera, basically. Or a blues in four parts. That's just the way it turned out. I think that's the strength of The Stones or any good band. You can give them a song half raw and they'll cook it."

The Stones op hun smerigst en daarom ook op hun best.