Zornik - Blinded By The Diamonds
Eigen beheer
We moesten maar half naar ‘Blinded By The Diamonds’ luisteren om het te weten: Koen Buyse is nog niet over zijn gebroken hart heen. In 2012 gingen Buyse en presentatrice Hanne Troonbeeckx uit elkaar “na een goed en lang gesprek” en na een relatie van vier jaar. Maar blijkbaar was er toch iemand die nog één en ander van zich af diende te schrijven.
Voor het hier op een roddelrubriek begint te lijken, meer over ‘Blinded By The Diamonds’. Het is het eerste teken van leven van Zornik sinds hun akoestische album ‘Less Is More’ uit 2012 en hun eerste rockplaat sinds ‘Satisfaction Kills Desire’ uit 2010. Nu, de eerlijkheid gebiedt ons te bekennen dat we die laatste twee platen nooit volledig hebben gehoord. Te weinig tijd, te veel platen, een selectie dringt zich op en dan trekt Zornik aan het kortste eind. We hadden eigenlijk niet zo’n behoefte meer aan Zornik in ons leven en ook niet echt aan een nieuw album.
Voor we hier van vooringenomenheid worden beschuldigd: de eerste drie platen van Zornik staan in onze cd-kast en om na te gaan of het aan ons lag – was het misschien gewoon een fase van voorbijgaande aard? – of aan Zornik zelf, hebben we ze onlangs nog eens opgelegd. Goeie platen. Betere platen alleszins dan dit ‘Blinded By The Diamonds’. Waar dat dan aan ligt? We kunnen niets anders verzinnen dan dat de groep tot tien jaar geleden gewoon betere nummers schreef.
Nochtans gaf de openingstrack Shiver When They Shine ons wel degelijk een klein beetje hoop. Behoorlijk goed nummer. En ook tweede single Home was ok. Een onnozele meezinger zonder pretentie, maar het werkt wel. My Friend, My Stranger, de vorige single, konden we wel verdragen. Het kwam al eens voorbij op Studio Brussel en dan hadden we niet de neiging om van kanaal te wisselen, een drang die we in het verleden bijvoorbeeld wel voelden bij The Backseat.
Too Soon is ook nog fijn. Melodieuze pop waarin Buyse zichzelf verwijt dat hij het allemaal niet heeft zien aankomen. Daar staan nummers als Here And Now, Holding Back en The One That Got Away tegenover die ons gewoon zo snel mogelijk naar de skiptoets doen grijpen.
Uiteindelijk blijft ‘Blinded By The Diamonds’ niet hangen, hebben we geen drang om de plaat uit onszelf op te zetten of hen live te gaan bekijken en kunnen we maar één conclusie trekken: hadden we ‘Blinded By The Diamonds’ nooit gehoord, we hadden hem ook nooit gemist.
Zornik blijkt nu al een jaar of tien op de dool, zoekend naar de formule die hen ten tijde van Scared Of Yourself en Believe In Me een belangrijke groep maakte. Wij zijn er stilaan van overtuigd: het is op en zelfs de marge ligt niet meer wakker van Zornik.