Zool. - The Time Remaining

Hidden Pleasure Recordings

The Time Remaining

Mogen we met onze stoute schoenen aan zeggen dat Gerry Vergult ritmisch een beetje aan het inzinken is? Check it out. We nemen je eerst even mee naar de duistere jaren tachtig en de hitsige Nederlandstalige DIY-punkwave van Aroma di Amore. Vervolgens naar de jaren negentig met het onderschatte en onderkoelde Neder-drum’n’bass project Kolk. En tenslotte naar het nieuwe millennium met de spitsvondige homestudio ambient idm-creaties van alter ego Zool. Van kil hard naar licht krakend tot fluweel kleurrijk. Maar van dat laatste zijn we geen klein beetje fan. Wat wil zeggen dat we als een kind zo blij zijn dat er na vijf jaar nog eens een nieuwe Zool.-plaat is. Maar dus wel eentje waarvan het energiepijl stevig naar beneden gaat.

Voorgeschiedenis 2018 en totaal niet relevant: Vergult gaat voor een volgende Zool.-hoofdstuk en besluit samen met Luc Waegeman (Needle And The Pain Reaction), Bootsie Butsenzeller (van alles), Jan Peeters en Luc Gulinck uit Kolk een heuse live band samen te stellen voor een  Zool. live formule. Bad timing natuurlijk.

Niet live, wel studio. Vandaar dus ook die nieuwe plaat: ‘The Time Remaining’. Uitgebracht op Wagonmaniac music uit Gent: het kindje van die nieuwe live kracht Luc Waegeman. Muzikanten laten elkaar nooit in de steek.

Niet meteen de fraaiste titel trouwens. En misschien waren onze verwachtingen initieel ook net iets té hoog. De uiterst spitsvondige digitale downtempo creaties van het Zool. magnum opus  ‘Camera’ hangen nog steeds ergens achter in ons oor. En ook de navolgende postrock-achtige hard-zacht-bewegingen van ‘Bombykol’ hebben duidelijk een heerlijke emofactor, die je in feite niet kan of mag negeren.

Maar ‘The Time Remaining’ doet dus anders. Met veel sfeer, maar weinig melodie. Met veel subtiliteit, maar weinig handvaten. Met veel liefde, maar weinig passie. En dus ook zonder beats en ritmes. Vergult zet de band-compadres even opzij en doet alles duidelijk zelf. Van een bijna acht minuten lange opener en titeltrack, die lang blijft steken in ruis en een soft getokkel, om in tweede dimensie met een eenvoudige tweetoonse baspuls meer eigenheid te vinden. Tot een soort van vintage synthesizerachtig Klaus Schulze-geheel met sequencerritme waarover solerend toetsenwerk verschijnt.

Divers? Ja. Consistent? Nee. Op ‘The Time Remaining’ moet je het vooral hebben van sfeer. Veel sfeer. Goddank dat Zool. na vijf tracks en pas in de tweede helft van de nieuwe plaat besluit om echt muziek te maken. Geen idee wat een Melocoton is, maar het ding zorgt er wel voor dat Zool. echt wakker wordt en knallers als Mind Numbing kan maken. Nummers die alle mankementen van deze plaat meteen wegvagen. Dixit gemoedelijke baslijn, hoge echopulsen en tegendraads opbouwende samples. Eenvoudige ingrediënten die samen een professor Gobelijn-waardige toverformule vormen waar je gewoonweg geen nee tegen kan zeggen.

De kwaliteit van deze plaat is in elk geval torenhoog. De inhoud... iets minder.

20 oktober 2021
Johan Giglot