Zion Train - Illuminate
Universal Egg
Zion Train, het Universal Egg-label, het Wobbly web, al decennialang vele vaste waarden in de UK dubreggaescene. Niet moeilijk ook: de unieke sound van founding father Neil Perch en zijn discipelen waarin zowel live blazers als elektronische dancebeats en trancewaves een plaats krijgen, houdt inmiddels al bijna twintig platen lang stand. Hoewel het vijf jaar wachten was op een echt nieuw studioalbum, trekt ‘Illuminate’ de Zion-lijn toch mooi door.
Opvallend: naast d moderne, elektrisch gekruide dancereggae, die op dit album meer van hetzelfde biedt, blijft Zion Train ook duidelijk maatschappelijk en politiek geëngageerd. De vijftien regels van het Leap Manifesto voor een mooie, eerlijke planeet staan zwart op wit geprojecteerd op de binnenkant van deze plaat en titels als Politrix of Political Friction hoeven geen verder betoog. Dat ligt trouwens ook niet in de aard van de band, die met eerder eenvoudige slogans en lyrics vooral de klemtoon wil leggen op het muzikale kader.
En dat mag er zeker zijn. Dertien songs lang sluiten traditie en moderne muziek weer netjes bij elkaar aan. In het verhaal ‘Illuminate’ ligt trouwens ook (weer) meer klemtoon op het live element dan op de elektronische saus. Te beginnen met die eeuwige blazers, die opener We Shall Rise (met zang van sista “we shall rise” Cara) inluiden met de gekende melodie van Mr Bassie van Horace Andy. En natuurlijk met ondersteuning van die hakkende, militante steppers riddims.
Maar het mag ook soft en enigszins zweverig, zoals in een Latino Watch Where (We’re Going) waarin de trompet - “There’s a man that lives next door”, alweer een Andy tune! - flirt met tropische vibes en een zomerse melodica. Of op een eerder vreemd, iets minder strak Cultural Memories, waar sista Michaela Grena de Italiaanse revolutionaire boodschappen van Mazzini in een Jamaïcaans jasje steekt. Een ietwat bizarre culturele cocktail – een gin tonic met tabasco, zo je wil. Maar dan met Gregorian chants en red-gold-green spirit.
Feit is wel dat Zion Train met de live vibe van dit album duidelijk teruggrijpt naar de basis: leuke reggaemuziek. “Unity is what we want / unity is what we need”, zingt Prince David. Een boodschap, die geen franjes nodig heeft, maar wel een mooi rootsjasje verdient met een verslavende baslijn en zwoele trombones. Want de band durfde in het verleden al wel eens verdinken in overdaad (te veel effectjes, te snelle riddims en drukke drums, te veel shouts), terwijl over deze nieuwe plaat eerder een soort van rust en intrinsieke sterkte hangt. Soms zelfs heel erg droog en rechtaan. Meer nog: we hebben niet één keer de “next”-pijltjes moeten gebruiken bij ‘Illuminate’ en dat is naar Zion Train-iaanse normen eerder uitzonderlijk.
Is dit dan een knaller? Bijlange niet. Als je de band nog niet kende (en welke reggaeliefhebber kan dat nu nog zeggen?), is dit zeker geen slechte kennismaking. Als je wat extra zomerse push-ups kan gebruiken na tijden van onzekerheid, duistere virussen en isolatie, is dit een goede remedie (weliswaar ook met duidelijke boodschappen!). Maar als je al enkele Zion Train-releases in je collectie hebt en niet per se de reeks wil vervolledigen, hoeft hij ook niet echt. Wobbly vibes blijven wobbly vibes. It’s just summertime.