Zeal & Ardor - GREIF

Suburban

Al sinds 2016 zet de Zwitserse Amerikaan Manuel Gagneux unieke avant-garde muziek op de wereldkaart onder de naam Zeal & Ardor. Wat aanvankelijk begon als een online projectje, is intussen uitgegroeid tot één van de meest gerespecteerde en unieke bands in het metalgenre. Het vierde album krijgt de naam ‘GREIF’, geïnspireerd door de mythische griffioen die centraal staat tijdens een jaarlijkse traditie in Gagneux’ thuisstad Bazel.

Wie de laatste jaren naar gelijk welk festival ging, heeft Zeal & Ardor ongetwijfeld ergens op de affiche zien staan. Van mainstream zoals Rock Werchter over hét metalfestival Wacken en zelfs Montreux Jazzfestival, overal maakt de band (terecht) deel uit van de line-up. Ze heeft dan ook een zeer breed spectrum aan te bieden, waarin er wel iets is dat iedereen aanspreekt. Gangeux overstijgt de regels van metal. En op ‘GREIF’ is dat niet anders.

Wat wel anders is, is dat dit album geschreven en opgenomen werd door de hele band en niet enkel door de frontman. En dat hoor je. De magie van de eerste drie albums is ietwat verdwenen. Het klinkt nog wel als Z&A, maar het is niet meer pur sang Z&A.

Naar goede gewoonte krijg je ook hier te maken met enkele intermezzo’s. En de korte opener The Bird, The Lion And The Wildkin geldt als introductie tot het album. De eerste Echte track is Fend You Off die vlot binnenkomt: meerstemmige zang, de overgang van samples naar gitaarleads, beukende drums,... Kortom, het perfecte eerste nummer. Vervolgens is er Kilonova dat niet helemaal weet te overtuigen. De song lijkt nooit echt los te barsten, al lijkt de intentie er wel te zijn. Hetzelfde geldt voor Are You The Only One Now?, al bevat dat nummer wel een melodie die nog heel lang in je hoofd gaat blijven hangen. Go Home My Friend is dan weer een typische Zeal & Ardor-productie met de heerlijke vraag-antwoord stemmen, waarmee de band met kop en schouders boven de rest uitsteekt. Alleen jammer dat dit één van de intermezzo’s is en maar een kleine twee minuten duurt.

We zijn dan bijna halfweg ‘GREIF’ en net wanneer de aandacht zachtjes begint te verslappen, krijgen we het langverwachte hoogtepunt: Clawing Out. Het is de Devil Is Fine, Don’t You Dare en Götterdämmerung van de vorige drie releases. De gezapige versnelling en constante dreiging maken dit tot één van de songs van 2024. Klasse.

Jammer genoeg valt de plaat daarna opnieuw stil. De resterende lichtpuntjes zijn Thrill, dat evengoed van een ingenieus Queens Of The Stone Age had kunnen komen (die leadgitaar!) en Une Ville Vide dat zonder probleem op de volgende 'Stranger Things'-soundtrack kan staan. Afsluiter To My Ilk, tevens de eerste single van het album, zorgt voor een mooi einde in aloude Zeal & Ardor-stijl.

‘GREIF’ is zeker geen slecht album, maar de songs zijn niet memorabel of interessant meer: ze missen de spanning, groove en originaliteit van voorheen. Zit er dan na zoveel jaar toch enige slijt op de succesformule? In elk geval blijft de band er eentje om live mee te maken – op 15 september staan ze in de Lotto Arena als voorprogramma van Heilung.