Zara Davis - No Hot Ashes
Eigen beheer
Compleet uit de lucht. Zo hebben we het graag. De Tsjechische Zara Davis schreef jarenlang gedichten in haar moedertaal, nadien in het Engels, en begon die een jaar geleden ook op muziek te zetten. Die demo werd dan weer opgemerkt door Johan Bessemans, live technieker van ondermeer Noordkaap en De Mens en spilfiguur van de nineties-Belpop-band Fat’s Garden (met classic Changes). Samen zetten ze op relatief korte tijd deze ‘No Hot Ashes’ in de verf.
Op zich een mooi en leuk verhaal dat daarom niet de nodige deining zou moeten veroorzaken. Behalve dan dat de internationale sound, de sterke songs en het overkoepelende mysterieuze, enigszins duistere karakter van deze popsongs ons zowat tien keer op rij kippenvel bezorgt. Om het met een cliché te zeggen: “Het plaatje klopt”.
Het mysterie rond het volledig in eigen beheer uitgebrachte ‘No Hot Ashes’ en dus ook Zara Davis trekt zich dus duidelijk door in de muziek. Want naast een relatief eenvoudige gitaar- en songbasis krijg je keer op keer mooi uitgewerkte arrangementen en songstructuren vol intensiteit die prima blenden met lyrische teksten over een gebroken relatie en de diepe sporen, die zoiets nalaat (tot een vlucht in hallucinogene middelen toe). “A bitter ending is better than endless bitterness”, fluistert Davis bij aanvang van dit debuut toe en dan weet je dat er iets bijzonders staat te gebeuren.
Verwacht downtempo ritmen met een wippende basgroove en licht orkestrale onderbouw die een beetje doen terugdenken aan de female triphopperiode uit de jaren negentig, genre Sneaker Pimps, Morcheeba of zelfs ons eigenste Hoover (voor de Phonic erbij kwam). Enkel gaat dit duo nog meer met vervlochten arrangementen aan de slag en gaat het dus niet zozeer om die triphopbeat dan wel om de sterke, broze emoties in een ietwat theatraal digitaal rijk. En het gaat niet enkel om sfeer, maar ook om verrassing. Zo krijg je regelmatig een overstuurde, harde elektrische gitaar op bezoek, die de sneaky intimiteit en mysterieuze gloed van deze songs doorsnijdt.
Zangeres en muziek vullen elkaar ook keurig aan. Die eerste fluistert, kreunt en bitst met lichte accenten het publiek toe, die tweede schaart zich achter de zwoele, donkerblauwe en bezwerende zang van zijn leading lady en zorgt voor zowel mystiek als broosheid met lagen van digistrijkers of klassieke piano. Of voor onderhuidse spanning, zoals de broeierige baslijn in een filmisch hoogtepunt als Deviation en kronkelende voorganger Lean On Me (“Time is ticking / time is ticking / Fading memories / Fading memories.”). Drama? Zeker weten.
En of dat allemaal nog niet volstaat, nemen de emoties op deze plaat steeds meer toe. Met behulp van een tikkend ritme, spaarzame vioolstrijken en penetrante drone openbaart Zara Davis wat gebeurde nadat haar vriend te veel mezcal dronk. Geen plezierige ervaring in een breekbare song waar je de pijn zo in meevoelt. Elke track heeft een duidelijk verhaal dat sporen nalaat in de muziek.
Zara Davis heeft ons in elk geval mooi ingepakt in deze druileriger herfsttijden. Met een plaat met internationale uitstraling die wacht op de nodige erkenning. Een plaat die zo vol emotie en finesse zit, dat ze live niet optimaal kan of zelfs zal vertolkt worden. Dus helpen jullie haar even mee?