Zakk Wylde - Book Of Shadows II

Spinefarm Records

Een album dezelfde titel geven, maar er een “II” aan toevoegen, het maakt al meteen achterdochtig. Dat teruggrijpen op oude successen getuigt immers niet meteen van veel fantasie. Nochtans is dat precies wat Zakk Wylde doet.

Book Of Shadows II



Twintig jaar geleden is het al dat hij het eerste deel – mogen we dat wel zo noemen? - van dit tweeluik op de markt gooide en daarmee zowaar verbaasde. Maar eerst enige achtergrondinfo. Want Zakk Wylde is niet je doorsnee snarenplukker. Met Black Label Society maakte hij al een rist albums en ook Ozzy Osbourne voorzag hij al van de nodige, stevige songs.

Diezelfde Zakk Wylde heeft dus ook een emotionele, rustige kant en die toonde hij toen aan de metalwereld, er meteen voor zorgend dat de nodige monden van verbazing open vielen. Want die eerste plaat is wel degelijk een pareltje met enkele prachtnummers op, soms nog stevig het southern rock-gashendel opendraaiend, maar steeds met het nodige gevoel gebracht.

Dat contrast stevig/ zacht is eigenlijk zo goed als helemaal zoek op dit tweede soloalbum van de kolos uit New Jersey, waardoor net aan kracht en impact wordt ingeboet. Want zestien (eigenlijk veertien, maar in Europa krijg je er twee extraatjes bij) ballads, zijn er toch de helft te veel. Ook al durft hij in een nummer als Yesterday’s Tears de gitaar al eens te laten scheuren, de toon blijft nog altijd stroopzacht.

Af en toe klinkt het eerder bluesy en krijgen wij flashbacks naar wijlen Gary Moore. Dan denken we met name aan songs als Forgotten Memory, dat toch voor een tikkeltje welkome afwisseling zorgt. Want op den duur worden al die songs een beetje inwisselbaar, een struikelblok dat op de eerste plaat veel beter werd omzeild.

Let wel: er staan enkele leuke nummers op deze plaat. Neem nu bijvoorbeeld Lay Me Down, dat, net als al de andere songs eigenlijk, netjes is afgewerkt, meteen op de volgende “lovers rock”-verzameling kan en waarschijnlijk heel wat volk de dansvloer op zou kunnen krijgen. En zo staan er nog wel een paar op deze plaat; zelfs – en nu dreigen we in herhaling te vallen – te veel.

En dan zijn er nog die bonussen, waar plotseling de piano de gitaar vervangt en Wylde zowaar zijn beste soulstem boven haalt. Het zorgde er in elk geval voor dat wij uit de slaap, waarin we intussen verzeild waren, gewekt werden. Tears Of December is misschien niet meteen een wereldnummer, maar verdient absoluut een plaats op deze (en misschien zelfs op die vorige) plaat. Hetzelfde geldt trouwens voor dat andere bonusnummer Lost Prayer, dat op dezelfde leest geschoeid is (en nog wordt opgeleukt met strijkers ook). Wie het dus zo lang volhoudt, wordt toch enigszins beloond voor de moeite.

Maar het neemt niet weg dat Zakk Wylde de verwachtingen, die hij twintig jaar geleden heeft geschapen, niet kan inlossen met dit ‘Book Of Shadows II’. Want dit is slechts een – pardonnez le mot - schaduw van wat hij in 1996 presteerde.

27 mei 2016
Patrick Van Gestel