Yuka & Chronoship - The 3rd Planetary Chronicles

Cherry Red Records

Sterrenreizigers kunnen zich aangesproken voelen door de Japanse ruimtevaarders van Yuka & Chronoship. Zoals de naam suggereert, leidt de shuttle van gezagvoerster Yuka Funakoshi de luisteraar door diverse tijdsdimensies. Maar verwacht van ‘The 3rd Planetary Chronicles’ geen avontuurlijke trip met asteroïderegens en buitenaardse slechteriken; het is eerder een reeks onschuldige beschouwingen bij het verleden. Gevaar? Geen rilling, uitgezonderd het verhaal van Galilei.

The 3rd Planetary Chronicles



En dat is het grote probleem op dit album. Ondanks het grandioze concept van technologische en sciencefictionrevoluties, klinkt alles even braaf als een wandeling in het park. Nu leunt dat misschien dichter aan bij de ruimterealiteit, op een progrockalbum verwacht je de romantiek (of de ontluistering ervan) van het astronautenbestaan. De afwezigheid van een leidende hoofdfiguur en bijhorende heroïek verhindert echter dat het publiek zich kan identificeren. Kortom, Yuka & Chronoship is geen Ayreon.

Nochtans weet de minimalistische piano-intro meteen je aandacht te trekken. Dit motief komt later nog terug, zodat het structuur geeft aan het verhaal. Nou ja, verhaal? Dit is eigenlijk een episodische opeenvolging van historische momenten, losjes bij elkaar gehouden door een overkoepelend thema. Gezongen wordt er nauwelijks, tenzij we Yuka’s ritualistische stemverheffingen als echte zanglijnen beschouwen. Maar er is niks wat de verteltrant dient, zodat we dramatisch gezien op onze honger blijven.   

De momenten waarop er echt iets interessants gebeurt, zijn eerder schaars. Galileo I – And Yet It Moves is een aardige evocatie van de rechtbankscène waarin Galileo Galilei onder druk moet ontkennen dat de aarde rond de zon draait. Piano en akoestische gitaar zorgen ervoor dat spanning de hele tijd in de lucht hangt, tot Galilei zijn ontkenning tegenspreekt met de legendarische woorden: "En toch beweegt ze" (de aarde). In Copernican Theory gaat het vervolgens uptempo als het toetsenspel zich haast om het nieuws over de ontdekking bekend te maken. Hier slaat het album wel aan, omdat er een hoofdpersoon is in een precaire situatie die onze betrokkenheid eist.

Age Of Steam probeert men dramatisch te voeden door een tegenstelling uit te werken tussen de bedreigde natuur en de opkomende industrie. Het is leuk als de toetsen (in Pastoral Garden) klinken als stoom die onder druk ontsnapt. En we weten wat Yuka bedoelt als Machine City met zijn hammond en wahwah-gitaar grimmiger klinkt. De instrumentale wendingen zien we met enige goodwill als de nieuwe wegen van vooruitgang die zich door de ontwikkeling van de stoommachine presenteren. Maar we voelen er erg weinig bij, de emotionele afstand blijft groot. Net zo in E = c♯m als pompende symfo Einsteins doorbraak in de wetenschap aankondigt en ons eventjes ademloos laat.      

Dat tijdreizen niet onmogelijk zijn, willen we best geloven. Maar daarmee heb je nog geen verhaal dat aan je ribben plakt. We hopen dat Yuka en haar acolieten een volgende keer voor personages van vlees en bloed zorgen, zodat we kunnen meeleven met haar stellaire avonturen. Nu gaat ‘The 3rd Planetary Chronicles’ het ene oor in en het andere uit.

1 juni 2016
Christoph Lintermans