Youth Lagoon - Savage Hills Ballroom
Fat Possum
Youth Lagoon is terug. Met zijn eerste twee albums veroverde Trevor Powers heel wat zieltjes, die niet terugdeinsden voor een scheut melancholie. Maar tijdens de tournee rond tweede plaat ‘Wondrous Bughouse’ sloeg het noodlot toe: een goede vriend verdronk waardoor de tour werd afgeblazen, de opmars gestopt. Trevor Powers zat in zak en as; het had allemaal even geen zin meer.
Twee jaar later krijgen we een andere Youth Lagoon te horen op diens nieuwe album ‘Savage Hills Balroom’. De soundtrack bij hedendaagse sprookjes lijkt omgeslagen in grimmige, niet zo happy endings. Jammerlijke inspiratie voor deze rusteloze plaat, maar het levert wel degelijk een half uur knappe muziek op.
De neerslachtigheid is meteen hoorbaar in opener Officer Telephone. Snedige percussie, zelfs schrille gitaren en “All I want is for you to come back home”; je zou de man zo willen troosten. Een pak minder magische franjes, vervangen door een heel wat donkerdere ondertoon. Verderop illustreert Again dat andermaal en daarmee is het misschien wel het mooiste nummer op de plaat.
Maar hij kan het nog. Neem nu Highway Patrol Stun Gun; diezelfde forse drums doen hier dienst als drive, zoals we dat kennen van bij pakweg Arcade Fire. De piano en synths dartelen, maar ook hier blikt Powers terug op betere, helaas lang verleden tijden.
In The Knower knappen drumcomputers het werk op. Frappant, want Youth Lagoon was nooit echt begaan met geprogrammeerde elektronica. Frêle blazers en rinkelende laagjes bewijzen nog maar eens de rusteloosheid van dit album. Een flinke schop onder de kont van de schijnheiligheid ook: “Oh, everybody wants to think that their luck will change / when there’s no such thing” is maar één van de gewetensvolle zinnen, die deze getormenteerde ziel meegeeft. In Rotten Human moet zelfs de maatschappij eraan geloven: “Our food's diseased by altered seeds and dies / so we take a pill and trust the doctor’s lie.” Veel nuchterder wordt het niet.
No One Can Tell en Free Me zijn de dipjes tussenin. Er zijn de synths – opnieuw half-revolutionair te noemen voor Youth Lagoon – maar verder weten de nummers niet goed waar naartoe. Doll’s Estate doet het enkel met piano en weet daardoor wel woordenloos te begeesteren, net als het schone Kerry. X-Ray probeert het een derde keer, maar dobbert oeverloos rond.
"A collection of 10 songs by Youth Lagoon", staat er op de plaat, waarmee hij duidelijk wil maken dat er niet per se een rode draad doorheen de nummers loopt. Toch lijkt het thema vrij duidelijk. Of dat invloed heeft op de genietbaarheid? Amper; al hadden we liever de zorgeloze Youth Lagoon. ‘Savage Hills Ballroom’ vormt echter een niet te onderschatten evolutie voor de Amerikaan.