you.Guru - Young Adult Fiction
Antena Krzyku
Eerlijk is eerlijk. Het scheelde geen haar of deze plaat van het Poolse trio You.Guru was ons glad gepasseerd. De instrumentale mocktail van post-, prog- en mathrock bleef niet meteen kleven. En de hoes van deze plaat is ook niet meteen een eyecatcher. Probeer trouwens maar eens de bandnaam te Googlen. Je komt vanzelf in een Russisch meditatiecentrum terecht. Maar stapje voor stapje groeide het enthousiasme, naargelang dit album hardnekkig voortzet. En met nog lichte twijfel in de stem durven we nu toch zeggen: we zijn bekeerd.
Zes tracks in opklimmende levensduur, gaande van vijfenhalf tot acht minuten instrumentale kronkelingen. Le voilà. We vergaten trouwens nog een subvorm in bovenstaand lijstje. Want Artur Maćkowiak (gitaar, elektronica), Michał Lutrzykowski (bas) et Piotr Waliszewski (drum) hebben zich duidelijk laten inspireren door de experimenten van krautrock, nog van voor de val van het IJzeren gordijn.
Om maar te zeggen dat dit debuut van you.Guru de eigen weg zoekt. Vooral in een verleden dan, toen McDonalds- pictogrammen en -neonreclames het grauwe Oost-Europese straatbeeld nog niet vervuilden. Waar een titel als Pure Nothing voor zichzelf spreekt, net zoals Acid Dance doet. Dat vertaalt zich in hardnekkige drum- en basgrooves, gedreven riffmonsters van songs en psychedelische elektronica. Soms snel en gedreven, maar vaak ook traag en expliciet. Of beide. Want you.Guru aarzelt niet om songstructuren op de kop te zetten en in alle wispelturigheid van karakter te laten wisselen.
Dat levert aanvankelijk nogal rechtdoor dravende, weinig naar de keel grijpende muziek op. Repetitieve sfeerprenten zonder opvallende melodie, maar eerder met hoekige, jazzy constructies. Alle lof hier trouwens voor het experimentele drumwerk van Waliszewski. Vermoedelijk helpt een stevige slok zelf gebrouwen wodka om dit te verteren.
Maar meer en meer krijgen de songs van dit trio toch karakter. De spacerock (yep, weer een andere variant) van Pure Nothing met de sixties-style-bubbeleffecten en hoog jengelend gitaarwerk, de doezelende ambientpulsen en dat psychosurfgitaartje in het waanzinnig hardnekkige, benevelende Holy Sand – hét kantelpunt van deze plaat. Tot zelfs de mechanische elektrobeats van Acid Dance en de heupswingende bas die erbij gaat en een soort van spookdans vormt: voldoende variatie en verrassing.
En toch verloochent dit trio zichzelf niet op dit debuut. Je haalt ze er zo uit. Te beginnen met een persistente en verslavende groove, maar erna naar alle hoeken van de kamer toe zwevend en zwalpend. Heilige bimbam. Nu we er zo nog eens bij stilstaan… we zijn niet enkel bekeerd. We zijn regelrecht gebrainwasht. Nu enkel die wodka nog en een andere hoes erbij.