Yodok III - The Mountain Of Void – Live At Roadburn 2016

Tonefloat

Het is een beetje een valse stempel, een liveplaat van Yodok III. Stilaan mag de wereld immers weten dat dit expressieve trio keer op keer langzame, lyrische en instrumentale live-improvisaties opbouwt waarin tijd en ruimte vervagen. Ditmaal mocht echter een select publiek drie kwartier meegenieten van de muzikale kracht van deze heren.

Eén lange track van vijfenveertig minuten, verpakt in een fraaie doos. Met meer moet de luisteraar het niet doen. Yodok III (ofte Dirk Serries, Kristoffer Lo en Tomas Järmyr) beperkt zich dan ook graag tot de essentie van geluid en muziek. En beiden zijn apart van elkaar te beschouwen, want de lange reis van klanken die dit unieke triumviraat onderneemt, gooit abstracte ambient, dronemuziek en jazzimprovisaties door elkaar in een hybride geheel van sfeer en emotie dat zich onttrekt aan enige wetmatigheid.

Verwacht meer een soort van muzikaal aanvoelen, aftasten, combineren en versterken. En die verkenningstocht kan, in dit geval, wel wat duren. Want dat Yodok III vertrekt vanuit een minimalisme met ruis, enkele voorzichtige tonen of abstracte klanken is klassiek. Dat dit niets-zijn na enige minuten wat vaste vorm krijgt waarna Tomas Järmir voorzichtig met zijn borstels begint te schuiven en met wat stokjes begint te tikken, is ook traditie. Al vrij snel roffelt de Noor zijn ledematen los in een eerste, wilde explosie, om dan terug mee in de rij te stappen. Maar die rij lijkt maar geen vorm te krijgen. Pas na een tiental minuten verrijst een metaaldrone uit de diepte, die enige binding aan het geheel tracht te geven via langzame aanhalen. Zonder daarom echt vorm of compositie te willen aanbieden.

Door deze doorgedreven vrijzinnigheid valt het niet op dat deze jamsessie van drie individuen steeds compacter wordt. Järmir vertrekt met haast ongecontroleerd, onstuimig drumwerk vol schuimende cimbalen, maar wordt meer en meer ingepakt in een veld van toon, galm en gemoedelijkheid. Het spectrum verbreedt via het verdraaien van effectpedalen en hoogspokende noten gaan contrasteren met donkergrollende drones. De demon krijgt furieuze proporties waartegen een dubbele basdrum maar nauwelijks opgewassen lijkt.

Dit lange nummer is verdeeld in twee episodes die min of meer aan elkaar gespiegeld kunnen worden. Wanneer halfweg Yodok III plots op de rem staat en een nieuwe periode van minimalisme aanbreekt, begint de tocht opnieuw. Ditmaal echter met een wat meer sombere ondertoon en met nog meer mysterie en verwarring. Lange tijd blijft dit trio dromerig improviseren tot hoge tonen gaan zingen en diepe bassen komen rommelen. Pas een achttal minuten voor het einde zwelt het geluid weer helemaal op. Hoog en laag, dik en dun, ijl en solide, het publiek wordt genadeloos tegen de muur geplakt. En dan mag eindelijk alles ontploffen in zware noise en chaos. De Apocalyps, de waanzin van geluid en creatie.

Het is geen gemakkelijke trip, die Yodok III op Roadburn nam. Zelden zijn de momenten dat de drie partijen elkaar effectief muzikaal lijken op te merken. Dat bekrachtigt natuurlijk alleen maar dat het nooit duidelijk is waar dit gezelschap naartoe gaat. Laat het ook ditmaal weer een uitnodiging zijn om er een geheel eigen verhaal aan op te hangen of – voor de bezoekers – om even te herkauwen wat hen in relatief korte tijdspanne overkwam.