Yodok III - Legion Of Radiance: Live At Dokkhuset
ConSouling Sounds
Dirk Serries heeft zijn zoveelste reïncarnatie doorstaan. Van industriële ambientdronemeester tot heerser van het minimalisme, van jazzimprovisator tot volledige muzikale bevrijder. Met Yodok III, ofte vaste kompanen Tomas Järmyr op drums en Kristoffer Lo op tuba, trekt de geluidsuitvinder voornamelijk de laatste kaart. Getuige is het wapenfeit ‘Legion Of Radiance: Live At Dokkhuset’: een weergave van een concert in Trondheim op 15 mei van vorig jaar, dat perfect de improviserende en vernieuwende kracht van dit trio weergeeft.
Traag en onheilspellend. Een minimalisme van beweging in de achtergrond. Vibraties die naderbij komen tot na drie volle minuten drie holle kloppen de deur openen naar een universum van ingetogenheid, suggestie en verwachting. Er lijken borstels te schuifelen, er lijkt een strijkstok over een snaar te glijden in een herhalende loop, er lijkt een warmte te ontstaan van lichtrode ondertonen. Geklop, gekraak en geruis. Maar wat is echt en wat is fantasie?
Gedurende een kleine zeventig minuten groeit deze ene livetrack, dit alomvattend geluidskunstwerk op van een zachte ambientfantasie tot een solide, overdonderende klankcreatie. Donker donderende basbonken, een verweven tapijt van drones en glijdende noten, een onophoudelijk, penetrant gepiep van korte tonen… met zijn drieën lijken de heren wel het symfonisch orkest van de duivel dat zich klaarmaakt om zijn meest helse requiem te gaan spelen. Yodok III neemt echter ruimschoots de tijd en blijft een dik kwartier steken in een speurtocht naar harmonie en compositie.
Geleidelijk aan versterken Belg, Noor en Zweed elkaar tot een klagend, overheersend geheel van smekende noten, fel om zichzelf cirkelende drumroffels en een wild opbollende donderwolk van felle tonen en donkere drones. De dreiging neemt gestaag maar zeker toe, evenals de moeizame beklimming naar een piek van pure noise en chaos. De manier, waarop de luisteraar wordt ingepakt in een wervelwind van geluid en de rust die ervaren wordt wanneer na een dik half uur de storm luwt en uitmondt in een melancholische hoornmelodie, is pure magie. Wat moet het niet geweest zijn dit live te mogen ondergaan!?
In een fijne, golvende structuur klimt Yodok III ook voor een tweede keer binnen een dik uur naar een muzikale extase toe. Voor deze tweede keer ligt de basis bij het klagende koper van de hoorn die een tochtig geheel van tonen presenteert. Bonken, bellen en een stratosfeer van zoemende, strijkende complexiteit gaat voor een industriële verhevenheid.
Deze vernieuwende vorm van live ambient of neoklassiek experiment is een voortdurende prikkeling van de fantasie. Onophoudelijke beweging en verruiming van het klankbeeld scheppen een buitenaardse, amorfe structuur die steeds grotere proporties aanneemt. Zelfs op harde drager en dus los van spontaniteit, is het wonderbaarlijk te ervaren hoe Yodok III niet zomaar een samengaan is van drie muzikanten, maar een moloch met veel armen die gretig om zichzelf grijpt. Onvoorspelbaar, genadeloos en ook heel erg gulzig.