Yo La Tengo - Fade

Matador

Yo La Tengo mag volgend jaar officieel dertig kaarsjes uitblazen. Dat viert de legendarische indieband in stijl met een uitgebreide concerttournee - ze houden op zaterdag 16 maart halt in de Brusselse AB - en een nieuwe plaat, ‘Fade’. Op die (ongeveer) zestiende studioplaat vallen er weinig tot geen tempowissels of plotse gitaaruitbarstingen te bespeuren. En toch zal dit schijfje hoogstwaarschijnlijk uitgroeien tot een van onze lievelingsalbums.

Laten we wel starten met een kleine waarschuwing: ‘Fade’ geeft maar mondjesmaat zijn geheimen prijs en vraagt daarom wat tijd en moeite. In tegenstelling tot voorgangers als ‘Summer Sun’ (uit 2003) en ‘I Am Not Afraid Of You And I Will Beat Your Ass’ (uit 2006) krijg je geen hapklare, poppy nummers voorgeschoteld. Dus geen Mr. Tough of Little Eyes deze keer, wel tien sublieme staaltjes balsem voor de ziel.

Opener Ohm is zowat het stevigste wat je op deze plaat terugvindt. Dat zegt veel over de rest, want met uitzondering van een kort gitaarintermezzo van opperhoofd Ira Kaplan blijft dit nummer, zelfs naar Yo La Tengo-normen, behoorlijk op de vlakte. De kracht van de song schuilt eerder in de heerlijke samenzang tussen Kaplan, drumster en wederhelft Georgia Hubley en bassist James McNew.

In de andere nummers vallen vooral de rijk georchestreerde arrangementen op. Zo eindigt afsluiter Before We Run met een batterij blazers, die doet denken aan de laatste worp van elektronicanerd Dan Deacon. Maar terwijl Deacon eerder refereerde aan weidse, Amerikaanse landschappen, houdt Yo La Tengo het intiemer. “There’s only us”, besluit Hubley met haar prachtige alt. Het zou de samenvatting kunnen zijn van de bands stilaan indrukwekkende carrière.

En er valt nog meer lekkers te rapen op ‘Fade’. Is That Enough vlijt langzaam en gemoedelijk neer op een bedje van strijkers terwijl The Point Of It met een simpele gitaarriedel moeiteloos de aandacht vasthoudt. Ook het ingetogen Cornelia And Jane is van een adembenemende schoonheid. Meer dan eens moesten we terug denken aan de verstilde pracht van onze favoriete YLT-plaat ‘And Then Nothing Turned Itself Inside-Out’. Enkel het overbodige, nietszeggende Well You Better mocht wat ons betreft op de studiovloer gesneuveld zijn.

Ook met dit nieuwe album zal Yo La Tengo er niet in slagen om hun platenverkoop de hoogte in te stuwen. Daarvoor blijft de band uit Hoboken, New Jersey te eigenzinnig. Maar ‘Fade’ is wel een prachtig cadeautje voor de fans van het eerste uur.