Yes - The Quest

InsideOut Music

Oké, laten we alle afleiders even overboord gooien. Het laatste album met Jon Anderson ‘Magnification’ dateert van twintig jaar geleden. Zijn poging met Rabin en Wakeman om nieuwe muziek te schrijven is op niets uitgedraaid. Chris Squire vertoeft in het eeuwige walhalla. Yes in de eenentwintigste eeuw is Howe, Davison, Downes, White en Sherwood. Take it or leave it. Het nieuwe ‘The Quest’ is duidelijk een vooruitgang op ‘Heaven & Earth’(2014), en niet enkel productioneel.

Over opener en eerste single The Ice Bridge is al zoveel inkt gevloeid dat het moeilijk is om er nog met verse oren naar te luisteren. Bij afwezigheid van een betere term laat deze poging tot powerprogpop in elk geval een gerevitaliseerde band horen die bereid is veel uit de kast te halen. Dare To Know zal het publiek ongenadig verdelen, lijzig voor de ene, maar langzaam smeltende ear candy voor ons. En het laat horen hoe je een orkest moet integreren zonder bombastisch te klinken. Net als Minus The Man dat zich mooi zou kunnen nestelen op ‘Magnification’.

Howes slidegitaar transcendeert het Davison-vehikel Future Memories. Zanger Jon Davison - het moet gezegd - lijkt zich eindelijk geïntegreerd te hebben in de band in plaats van door te gaan voor de zoveelste substituut voor Anderson. Er gebeuren weer mooie dingen met de samenzang in The Western Edge en de slotsymfonie A Living Island. Ook Leave Well Alone overtuigt en niet alleen omwille van het Starship Trooper-achtige laatste deel, precies een halve eeuw na de release van doorbraakplaat ‘The Yes Album’.

Maar het is niet al goud wat er blinkt. Music To My Ears is een overbodig niemendalletje. En wie is er op het idee van die bonusplaat gekomen? Het tweede schijfje van nog geen kwartier lang klinkt als afdankertjes van een Steve Howe-solo-uitje, maar heeft in elk geval het voordeel dat het de flow van de hoofdschijf niet onderbreekt. Met ‘The Quest’ mag dit Yes zich gerust weer op straat vertonen.