Yellow 6 - Sometimes It Seems Too Easy, Sometimes It’s Just Too Hard
Sound In Silence
Kijk eens aan, na een decennium of twee, drie en een veertigtal releases, blijft Jon Attwood ofte Yellow 6 in zijn zelf geconstrueerde wereld van minimale gitaarambient zoeken naar vernieuwing. In het geval van deze nieuwe release met zijn nogal lange titel, heeft de DIY-drone-producer zo’n vier uur aan nieuwe muziek en experimenten gemaakt, die nadien door vriend Julian werd verknipt en onderverdeeld in meer dynamische en meer statische stukken. En wat helemaal wat atypisch is, Yellow 6 besloot om de meest dynamische en beweeglijke creaties te houden als basis voor dit nieuwe album.
Om maar te zeggen dat deze ‘Sometimes It Seems Too Easy, Sometimes It's Just Too Hard’ wat afwijkt van het doezelen en dromen, dankzij de gelaagde gitaarlagen en de languit glijdende flangers die we van Yellow 6 gewoon zijn. Gedurende zo’n negen tracks zoekt Attwood binnen zijn rijk van eeuwige rust de uitdaging van onrust op.
Of wacht even… wie had ooit gedacht dat we een woord als “onrust” zouden gebruiken bij een release van Yellow 6? We nemen bij deze meteen onze woorden terug, want de Brit blijft een toonbeeld van minimalistische muziek die draait rond introversie, intimiteit en droomsfeer. Een tokkel, een galm en veel rust blijven de basis. Maar wat wel anders is, is bijvoorbeeld de toevoeging van een bindend downtempo ritme, afkomstig van geloopte tamboerijn. Of wat digitale ticks, een donkere klop op de klankkast, een rumba zonder rum: elementen van digitale ritmiek. Ofte, de muziek van Attwood krijgt plots een drive en een soort van gedwongenheid. En we zijn er niet helemaal uit of we dat nu echt een meerwaarde vinden.
Toegegeven, Yellow 6 zat al wel een tijdlang in een straatje van “meer van hetzelfde”. Dit eeuwigdurende project is en blijft natuurlijk het resultaat van één persoon met een gitaar, een arsenaal aan effectpedalen (die vooral in galm, echo en diepe vervorming gespecialiseerd zijn) en een loopstation dat passages herhaalt, waardoor de artiest nieuwe elementen aan zijn composities kan toevoegen. Dat is mooi en bewonderenswaardig, maar ook niet eeuwigdurend - hoewel het tijdloze karakter van deze muziek dat wel ambieert. Maar de creativiteit van de Brit oversteeg dit alles wel wat ons betreft.
Gelukkig weet deze nieuwe plaat wel een paar keer terug de basis van dat alles te vinden: een akoestische riff vol galm die telkens lichtelijk vervormt, waarover klagende drones rusten en waaronder een donkere en persistente roes weerklinkt. Ofte, met de acht minuten op- en afbouwende track Sometimes It Seems Too Easy scoort Yellow 6 wel weer puur in de roos van instrumentale melancholie en beweeglijke gelaagdheid. En in een track als Restart komt een donker basisthema op de bassnaren, licht schuifelend drumwerk en hoog flanger snaarwerk op zo’n melodieus sterke manier bij elkaar, dat je een fraai stukje instrumentaal shoegaze fatalisme cadeau krijgt. Maar onze absolute favoriet is bij deze sowieso The Waters Rise But We’re Still Afloat: in feite de enige keer dat ritmisch getokkel, een zachte basmelodie en de herhaalde gitaarmelodie effectief blenden tot een soort van “next level” slow-lofi-postrock die ook subtiel opbouwt met ronkende elektrische gitaaraanhalen of accenten van sensuele heimelijkheid.
Al bij al vinden we ‘Sometimes It Seems Too Easy, Sometimes It’s Just Too Hard’ dus helemaal nog niet zo’n slechte titel. Vooral de “too” is niet onbelangrijk. Want we zijn blij met Yellow 6 zijn pogingen tot vernieuwing, maar die moeten het wat afleggen tegenover de sterkte van het niets-zijn waarin hij al jaar en dag uitblinkt.