Yawning Man - Live At Giant Rock
Heavy Psych Sounds
Op één of andere manier was het er nog nooit van gekomen: Yawning Man in de eigen achtertuin. Tot nu dus.
Opmerkelijk feit: aan de muziek merk je niet eens dat het drietal zich in de Mojavewoestijn bevindt. Daarvoor moet je de bijhorende dvd bekijken, waarin je de generator ziet opgestart worden ergens achter één van die massieve rotsen en waarin het trio dan relaxt van start gaat om steeds verder te worden opgeslorpt door die verslavende muziek. Je merkt ook dat dit hun habitat is. Zij voelen zich hier thuis, tussen die rotsen met het zand dat om je oren vliegt en de brandende zon op je kruin.
Wat ook voorbijvliegt, is de tijd. Voor je het weet, zit je een kwartier verder en dreef je mee op de weemoedige klanken van die gitaar, ondersteund door een ritmesectie, die precies weet waar de accentjes moeten gelegd worden. Tumbleweeds In The Snow is het beeld dat daarmee opgeroepen moet worden. Bizar, want weinig waarschijnlijk, hoewel wij niet zo thuis zijn in de natuur aldaar. Waar de gitaar wordt aangevuurd om die heerlijk slome drive in gang te zetten, wordt deze geleidelijk aan uitgebouwd tot een massieve zandstorm om dan weer te gaan liggen met een slight return naar het originele thema na zowat tien minuten. En als je dan denkt, het eerste nummer gehad te hebben, volgen er toch nog vijf spannende minuten, waarbij opnieuw een andere richting wordt uitgewerkt, startend van hetzelfde beginpunt. Bent u nog mee?
Iets chaotischer gaat het eraan toe in The Last Summer Eye, hoewel het principe eigenlijk hetzelfde is. Vanuit een thema wordt uitgeweid naar verre horizonten met dartel ronddwarrelende gitaarlijnen breed uitgespreid op een bedje van bas en drums. Soms zijn de korsten iets scherper en durft er al eens diep in het vlees gesneden worden, maar even later worden er dan weer pleisters op die wonden geplakt.
Weer iets gezapiger gaat het eraan toe in het merkwaardig getitelde Nazi Synthesizer. Want van synthesizers is hier uiteraard geen sprake. Wel wordt de gitaar al eens in de sampler gestopt, waardoor de laagjes gitaar je om de oren vliegen in meer- of mindere mate in reverb gehuld. Wonderlijk is vooral hoe gitarist Gary Arce ons steeds weer feilloos die Rode Zee van geluiden weet te splijten. Blowhole Sunrise heeft daarentegen een stop-start-thema als hook, waaraan dan – uiteraard – weer de typische als golven uitdeinende gitaarlicks worden opgehangen. Heerlijk psychedelisch wegdromen is het op dit plaatje en dat een dik half uur lang. Gewoon je ogen sluiten en je mee laten drijven. Psychedelica zijn niet eens nodig.
Nog even meegeven dat er op de cd-versie een bonusnummer staat. Space Finger is – net als de andere songs trouwens – een nieuw nummer, dat iets grover uitvalt dan de voorafgaande songs. De jam is ruwer. Minder dans, meer pogo. Minder rock, meer stoner. Minder hoofdwiegen, meer headbangen.
Wat moet het fantastisch zijn om daar mee te staan zweten met dit drietal, zo bij het vallen van de avond, als het nog niet te koud is, maar de grootste hitte wel is weggeblazen.