Yann Tiersen - All
Mute Records
Een muzikale reis doorheen cultuur en natuur. De exploratie van geluid en harmonie. Zo kan je ‘All’ van de beroemde componist Yann Tiersen omschrijven. Nog steeds balancerend op de fijne lijn tussen neoklassiek, filmmuziek en ambient bundelt de Fransman een grote diversiteit aan impressies en instrumentale partijen in een opvallend consistente, schilderende sfeerplaat.
Wie Yann Tiersen zegt, denkt natuurlijk meteen aan Amélie Poulain, een juk waar de componist nooit meer van af geraakt. Maar weet dat Tiersen niet enkel filmscores, maar ook vele andere muzikale projecten en realisaties op zijn erg uitgebreid palmares heeft. En weet dat hij niet enkel een vingervlug pianist is, maar ook met veel emotie de viool de baas is en op deze plaat zelfs alle muzikale partijen zelf heeft ingespeeld: van drums tot gitaar, trombone tot harp, xylofoon tot synthesizer.
‘All‘ is een plaat van natuur en harmonie. Waar omgevingsgeluiden belangrijke elementen zijn – van de hoge zang van de winterkoning tot spelende kinderen in het tot een vluchtelingenkamp omgetoverde Berlijnse Tempelhof-vliegveld. Of zelfs natuurgeluiden van Lost Coast in California, waar Tiersen ooit achtervolgd werd door een poema en waar hij nu speciaal terug naartoe vloog om de sfeer te grijpen en een melancholische vioolpartij in te spelen. En dus ook een plaat van cultuur. Met teksten in het Zweeds, Faeröers of Bretoens – twee songs zijn zelfs geïnspireerd op oude Keltische gedichten van Anjela Duval uit geboortestreek Bretagne.
Maar ‘All’ is ook duidelijk een avontuur waarbij elk van de elf tracks andere visuele beelden oproept. Gaande van een neoklassiek stuk (Erc’h) met tintelende klavecimbel en piano waarin Ólavur Jákupsson voor een sacraal effect zorgt met haar mysterieuze, Faeröer gezangen en ritueel klokkenspel (zeevogels inbegrepen). Tot een bijna schools toneelstukje (Bloavezhiou) waarin een koor met onder meer dochter Emilie Tiersen op een eentonige cadans in het Creools zijn les lijkt af te scanderen, terwijl drones en belletjes op de achtergrond voor een warm tegengewicht zorgen.
Los daarvan, zorgt Yann Tiersen keer op keer voor erg doordachte en doorvlochten composities waarin instrumenten bijtreden of verdwijnen, songs verrijken of intenser worden. Dat telkens op een niet gedwongen, haast natuurlijk ritme. De windbuis, droompiano, doezeleffectjes en zoete stem van Emilie die overgaan in een zachte akoestische gitaarmelodie en babykreetjes in Pell: waarom ook niet? Het filmische, bijna statisch pronkende Heol dat vanuit een sterrennacht vol fonkelgeluiden via fluisterpoëzie naar een psychedelica van trotse gitaar en vurige trompetstoten leidt? Check.
Bovendien heeft de componist de songs ook voorzien van zacht bewegende natuurfilms van landschap, detail, of voorzichtige beweging. Kwestie van de therapeutische kracht van deze mooie muziek nog wat extra te beklemtonen. Muziek die – naar goede Yann Tiersen-gewoonte – weer uitermate visueel is. En dan spreken we niet enkel over drie minuten enkel vogelgeluiden in afsluiter Beure Kentañ.