Xiu Xiu - Forget
Polyvinyl
Verwarring, dat is een term die het trio Xiu Xiu sinds het nieuwe millennium hoog in het vaandel draagt. Al is het maar door het oogsten van een eindeloze stream releases die verbergt de hoeveelste studioplaat ‘Forget’ nu in feite wel is. Feit: de opvolger van het Amerikaanse trio zijn herinterpretatie van de muziek van de film ‘Twin Peaks’, is weer een stevige muzikale krachttoer.
Beste Xiu Xiu, vergeef ons dat het zolang duurde vooraleer we onze mening even over jullie nieuwe release formuleerden. Je hebt er wel zelf weer om gevraagd: het ding zit opnieuw zo complex in elkaar, dat het toch wel wat duurt om echt door te dringen. Dat heb je nu eenmaal met kop-noch-staart-muziek die varieert van de bitsige triphop van de openingtrack tot een broze laptopballade als Get Up. Ook de wat duistere psychedelische elektronicacasaus die nog dikker gesmeerd is dan voordien, hadden we wel zien aankomen. Maar om dan binnen elk van de tien songs nog stevig te gaan rommelen met structuur en melodie, maakt het er niet gemakkelijker op.
Maar we klagen niet! Keer op keer ontdekken we zelfs nieuwe facetten, wat meer van die goed verborgen sterkte en zelfs een uitgesproken enthousiasme. Langs onze kant dan, want het gros van de abstracte teksten (zelfs gedichten) vol kreten, zinsflarden en uithalen bulken van de weinig aangename emoties: gepijnigd, onbegrepen, afzettend tegen liefde en relaties. De laatste zin “because I was born dead and I was born to die” blijft sowieso nog wel een tijdje nazinderen.
Traag dringt het tot ons door dat een geniepig toesluipend Hay Choco Bananas met orgel en elektrobeat toch in feite meer een competitie tussen melodieën blijkt te zijn dan tussen de dualiteit tussen intiem versus apocalyptisch. Want met dat laatste spelen jullie wel meer op ‘Forget’ natuurlijk. Een fris orgelmotiefje dat het moet afleggen tegen beiaardklokken. Een balans tussen melodieën en toegevoegde geluiden, tot de noise van een betonmolen toe. Zonder twijfel hebben jullie weer een stevig proces van toevoegen en opnieuw schrappen achter de rug, waardoor drie minutentracks de grandeur krijgen van een stevig vullende driegangenmaaltijd. Op het bombastische af zelfs, wanneer Jamie Steward in At Last At Last zijn smekende falsetstem ten volle inzet of wanneer de elektronica in een al even huilerig Forget luid gaat schuren en briesen in een melange van industrieel en psychedelisch.
Wat we zullen blijven onthouden, is een naar Xiu Xiu maatstaven toegankelijke plaat van experimentele, duistere popmuziek. Voor ‘Forget’ mag je gerust even gaan zitten om te genieten van de abstracte composities die samen toch weer een fraaie puzzel vormen. Gegarandeerd dat je na enige tijd toch wat ongemakkelijk heen en weer begint te schuiven.